Ramp boven ramp

Inspraak en participatie bij de wederopbouw, dat was ongeveer het enige en het eerste wat de Haïtianen vroegen na de aardbeving. Het was aan dovemansoren gezegd. ‘De donoren besteden het geld aan hun eigen agentschappen, zodat het hun eigen regeringen en prioriteiten ten goede komt’, is de stelling van Katz.

Het industriepark in het Haïtiaanse kuststadje Caracol is daar een manifest voorbeeld van. Onder het mom van hulpverlening primeert de Amerikaanse economie er boven de Haïtiaanse, zelfs in zo’n extreme noodsituaties van dakloze en hongerige families. De Haïtianen zouden veel meer gebaat zijn bij een wederopbouw die hen tegelijk nieuwe vaardigheden bijbrengt en kansen creëert. Bij een aanpak die hen in staat stelt hun eigen bevolking te voeden en hun landschap ook fysiek weer robuust te maken. Bij investeringen in kleinschalige duurzame landbouw en lokale industrieën.Al decennialang bepalen de VS het lot van dit Caribische eiland en daar is de lokale bevolking nog nooit beter van geworden.

Tot nog toe is slechts de helft overgemaakt van de tien miljard euro die bilaterale en multilaterale instanties hadden beloofd. Misschien kan de andere helft dan in die lokale ontwikkeling geïnvesteerd worden? En misschien kan de internationale gemeenschap de controle daarover eindelijk delen met de Haïtianen. Dat zou meteen een oplossing zijn voor het gebrek aan geloofwaardigheid waarmee de Verenigde Naties in Haïti kampen.