Strijden in leder en met pluimen

Nu zou je denken dat een eisenpakket voorstellen eerder gepaard gaat met een maatpak dan met roze pluimen en een lederen tanga. De kleren maken immers de man. Elk jaar opnieuw wordt van alle kanten geschreeuwd dat de ‘Belgian Lesbian and Gay Pride’ de stereotiepen die rond holebi’s bestaan enkel versterkt. Holebi’s wijzen graag met een verwijtend vingertje naar de media die met de (roos) gekleurde weergave van de optocht een verkeerde beeldvorming in de hand werken. Ik vind dat een gevaarlijke opmerking. Het is waar dat uit de mensenmassa doorgaans de vrouwen op motoren en de mannen in engelenpakjes in beeld komen. Dat kan moeilijk beschouwd worden als de kleding van de gemiddelde pridebezoeker. Toch kan je dat beeld op twee verschillende manieren benaderen.

Je kan compleet door het lint gaan omdat vooral de excentrieke feestbeesten in beeld komen en de agendapunten ergens onopvallend in het nieuws gepropt worden. Dat is erg frustrerend. Zeker als je weet dat de adoptie voor homokoppels alles behalve goed loopt en dat outing op de werkvloer nog steeds gevoelig ligt. En natuurlijk mag het niet vanzelfsprekend worden dat je als homokoppel best geen romantische reis boekt naar Brazilië of Polen. Dat zijn problematieken die de nodige aandacht vereisen, en die waarschijnlijk niet bovenaan de politieke to-do lijst staan.

Een statement maak je echt niet op die ene dag, dat doe je op die 364 andere.

Maar als je het ruwweg bekijkt, is de Gay Pride echter niet veel meer dan de Love Parade met meer discoballen en regenboogvlaggen. En dat is goed zo. Uiteindelijk is de Pride een feest waarbij Brussel bruist. Misschien loopt niet iedereen warm voor het concept, maar er is nog nooit één evenement geweest dat enkel en alleen op gejuich werd onthaald. Als een Pride gepaard kan gaan met een standpunt is dat geweldig, noodzakelijk zelfs, maar moet dat echt verpest worden door steeds neerbuigend te kijken naar engelenvleugels en latex laarzen? Op de Love Parade lopen er minstens even extreme creaturen rond, en niemand die zich daar het hoofd over breekt. Vergeet trouwens niet dat we gelukkig ook Yasmine en Wim De Vilder hebben om het stereotype te neutraliseren.

Als je weet dat de media zich focussen op wat opvalt, wat niet bepaald een nieuwe invalshoek is, maak daar dan nuttig gebruik van. Gooi met confetti, wuif met regenboogvlaggen en maak ervan wat het voor de meerderheid van de deelnemers is: een gigantisch feest. Een statement maak je echt niet op die ene dag, dat doe je op die 364 andere.

© 2009 – StampMedia – Carmen Van Oers