“‘‘Van Gaza tot Teheran: wie houdt Israël nog tegen?’’

Israël stuurde afgelopen nacht meer dan 200 gevechtsvliegtuigen richting Iran. Ze dropten ongeveer 330 bommen op verschillende doelen in het hele land. Daarbij werden onder andere plaatsen geraakt waar uranium wordt verrijkt - een materiaal dat je nodig hebt om kernenergie te maken, maar ook voor kernwapens. 

Ook vielen ze militaire bases aan, waarbij twee topgeneraals van het Iraanse leger werden gedood. Maar de operatie ging verder dan dat. Volgens Iraanse media zijn ook nucleaire wetenschappers doelgericht vermoord - niet op een slagveld, maar in of vlak bij hun eigen woningen. Het gaat dus niet alleen om militaire aanvallen, maar ook om gerichte moorden. Toch benadrukt Iran dat hun nucleaire programma gewoon doorgaat, ondanks de verliezen en vernietiging. 

Israël beweert dat het geen andere keuze had, want Iran zou binnenkort een kernbom kunnen maken en dus was deze aanval nodig om dat te stoppen. 

Dreigde Iran echt met kernwapens? 

Dat is het grote discussiepunt. De internationale nucleaire waakhond, IAEA, zegt dat er geen bewijs is dat Iran op dit moment werkt aan een kernwapen. Zelfs de Amerikaanse inlichtingendiensten gaven dat eerder toe. 

Ja, Iran verrijkt uranium. Dat klopt. Maar dat wil nog niet automatisch zeggen dat ze een bom willen maken. Veel landen gebruiken uranium voor elektriciteit of medische doeleinden. Als Israël denkt dat Iran wel een kernbom wil maken, waarom wachten ze dan niet op bewijs? Waarom meteen bommen gooien? Het lijkt alsof Israël niet wacht op feiten, maar handelt uit angst - of uit politieke strategie. 

De rol van de VS

De Verenigde Staten zeggen officieel dat ze niets met de aanval te maken hebben. Ze zouden er zelfs door verrast zijn. Maar dat klinkt weinig geloofwaardig aangezien de VS net voor de aanval al hun diplomaten uit Irak en andere buurlanden weghaalden. Ze wisten dus dat er iets ging gebeuren. 

Ook werd later bekend dat Israël de VS wel van tevoren op de hoogte had gebracht. De VS deden misschien niet mee met bommen gooien, maar ze hebben ook niets gedaan om het tegen te houden. Sterker nog, ze lijken het gewoon stilletjes te hebben toegestaan. 

Dat maakt hen geen neutrale toeschouwer, maar eerder een stille partner. 

Wat doet Iran terug? 

Iran antwoordde meteen met woede en militaire actie. Ze stuurden meer dan 100 drones richting Israël. Een deel daarvan werd onderschept door Israël en bondgenoten zoals Jordanië. 

Dit was echter geen losse reactie. Iran waarschuwde dat dit nog maar het begin is. De dreiging is reëel dat Iran via zijn bondgenoten - zoals Hezbollah in Libanon of de Houthi’s in Jemen - Israël in de komende dagen of weken blijft aanvallen. 

De spanningen lopen op, en het is onduidelijk of iemand de rem nog weet te vinden. 

Waarom is dit zo gevaarlijk voor de rest van de wereld? 

Dit is geen simpel gevecht tussen twee landen. Dit conflict heeft gevolgen voor de hele wereld. Vele landen hadden al het luchtruim gesloten boven Iran, Irak en delen van Israël en vliegtuigen worden omgeleid.  

Nu staat ook het vrachtverkeer over zee onder druk. Immers, het risico is reëel dat Iran belangrijke scheepvaartroutes zal afsluiten waardoor de olieprijzen ongetwijfeld de hoogte inschieten. Als olie duurder wordt, worden ook brandstof, elektriciteit en zelfs eten duurder overal ter wereld.  

Met deze aanval zijn ook de diplomatieke gesprekken tussen de VS en Iran over een mogelijke nieuwe deal over kernenergie nu ook van tafel geveegd. Dat verhoogt de kans op een grote oorlog. Bij een escalatie kunnen andere landen worden meegesleurd in het conflict. Denk aan Libanon, Syrië, Irak of zelfs Saudi-Arabië en Jordanië. 

Hypocrisie in het Midden-Oosten 

Israël zegt dat het bang is voor een nucleair Iran. Maar Israël heeft zelf al tientallen jaren kernwapens - en niemand mag daar vragen over stellen. Ze geven het niet toe, maar ze verbergen het ook niet echt. Het is een publiek geheim. 

Iran mag dus geen kernenergie ontwikkelen, terwijl Israël al een kernarsenaal heeft. Dat vinden vele mensen in het Midden-Oosten onrechtvaardig. Waarom gelden de regels niet voor iedereen? 

Deze dubbele standaard maakt mensen boos. Het zorgt voor haat, frustratie en het gevoel dat het Westen altijd aan de kant van Israël staat - hoe brutaal het zich ook gedraagt. 

Is dit zelfverdediging of georganiseerde destabilisatie? 

Israël noemt dit ‘een noodzakelijke actie’. Maar laten we eerlijk zijn: je kunt geen tientallen bommen gooien, complete wijken platbombarderen waarbij ook onschuldige vrouwen en kinderen omkomen, generaals en wetenschappers vermoorden - sommige zelfs in hun eigen huis - en dan beweren dat het alleen maar zelfverdediging was. Dit is geen verdedigingsactie, dit is het georganiseerd ontwrichten van een soeverein land. 

Dit is dus geen zelfverdediging, dit is een aanval. Een geplande, grootschalige, dure aanval - met drones, jets, spionage en politieke goedkeuring. 

Opnieuw laat Israël zien dat het zich boven de wet waant. Het doet wat het wil, wanneer het wil - zonder zich te houden aan het internationaal recht. En het Westen kijkt toe. Of erger nog: het helpt. 

Wat nu? 

De komende dagen zijn cruciaal. Als Iran fel terug slaat en Israël bijvoorbeeld met nieuwe luchtaanvallen of cyberaanvallen antwoordt, kunnen we een grootschalige oorlog verwachten.  

Er is dringend nood aan bemiddeling. Maar wie kan die rol nog geloofwaardig spelen als de VS hun moreel kompas kwijt zijn en Europa zwijgt als het spannend wordt?

In de afgelopen uren heeft China zich voorzichtig aangeboden als neutrale tussenpartij. Een opvallend signaal, want hoewel China een trouwe bondgenoot is van Iran, onderhoudt het ook sterke economische banden met Israël. Net die positie - tussen twee werelden in - zou China in staat kunnen stellen om te bemiddelen waar het Westen volledig faalt. Of Beijing dat werkelijk zal doen, is nog maar de vraag.  

Maar één ding is duidelijk: de wereld is nog gevaarlijker geworden sinds 13 juni 2025. Israël heeft een lont in het kruitvat gestoken. En nu hopen we allemaal dat de vlam niet overslaat. De wereld kan zich geen nieuwe oorlog veroorloven, en stilzitten is geen optie meer. 

Wat we zien is geen conflict tussen twee vijanden. Dit is een strijd tussen macht en recht. Tussen wie de bommen heeft - en wie zich moet verdedigen tegen beschuldigingen. Tussen een wereldorde die met twee maten meet, en een regio die steeds dieper in chaos wegzakt. 

Als dit doorgaat, is niemand nog veilig. Ook wij, hier in Europa, zullen de gevolgen voelen. Niet met bommen, misschien. Maar wel in onze economie, ons vertrouwen in leiders, en in ons geweten. 

Want als we vandaag zwijgen… wie spreekt er morgen nog voor ons?