Waarom ik meedoe aan de internationale vrouwenstaking van 8 maart?

Omdat mijn verontwaardiging over de staat van de wereld op springen staat. Omdat ik geen andere keuze heb in deze surrealistische tijden waarin sexisme, racisme en islamofobie het nieuwe normaal zijn geworden. Omdat ik mij tegen dit nieuwe normaal verzet met alles wat ik in mij heb.  Omdat  ik geloof in radicale gelijkheid en radicale inclusie.

Omdat het verhaal dat wij op eigen kracht die nieuwe beloftevolle wereld kunnen waarmaken,  een grove misleiding is, in een wereld waar we aan een niet bij te houden tempo  murw geslagen worden door beslissingen en wetten van bovenaf die  onze levens in een wurggreep houden.

Omdat meer werken voor minder loon, meer flexibiliteit  om het productieproces ter wille te zijn, minder sociale voorzieningen, meer discriminatie, er niet toe zullen leiden dat mensen zich meer zullen kunnen ontplooien en emanciperen.

Omdat deze waanzin niet iedereen even hard treft, hoe donkerder de huid vaak, hoe meer verwoesting deze neoliberale, xenofobe storm veroorzaakt.

Omdat ik mij verzet tegen het bejegenen van het gekleurde vrouwenlichaam alsof het het laatste territorium is waar sommigen hun Westerse superioriteit op kunnen botvieren.

Omdat nu de tegenstellingen en ongelijkheden op grond van gender, huidskleur, klasse, seksuele voorkeur en  geloofsovertuiging op scherp staan en ik nu kleur moet bekennen.

Omdat vrouwen uit etnisch-culturele minderheden met minachting worden bejegend door beleidsmakers die aan de ene kant het tere weefsel ontrafelen dat het leven van deze vrouwen beschermt tegen armoede en precariteit, en aan de andere kant beweren dat ze die arme gekleurde vrouwen willen bevrijden tegen de dominante mannen uit hun cultuur en tegen een godsdienst die vrouwonvriendelijk zou zijn.

Omdat je de wereld van deze vrouwen niet beter maakt door hen te bevrijden van haar sluiers en haar naar het beeld van de Westerse vrouwen te boetseren.

Omdat een overheid die echt een omgeving wil creëren die de emancipatie van deze vrouwen mogelijk maakt, dit doet door niet langer kwaadwillig hindernissen op te werpen op hun weg naar  emancipatie  die via het onderwijs en de arbeidsmarkt loopt.

Omdat ik geen heil zie in het feminisme van een handvol gepriviligeerde witte vrouwen die feminisme begrijpen als het verbeteren van hun eigen leven.

Omdat ik meer dan ooit geloof dat enkel intersectioneel feminisme respect en erkenning heeft voor alle dimensies van het leven van deze vrouwen.

Omdat nu de tegenstellingen en ongelijkheden op grond van gender, huidskleur, klasse, seksuele voorkeur en  geloofsovertuiging op scherp staan en ik nu kleur moet bekennen.

Omdat nu het moment is om te strijden voor een radicale systeemverandering die doordrongen is van feminisme, gelijkheid, antiracisme en antidiscrimatie.

Schrijfster Rachida Lamrabet schreef deze opinie naar aanleiding van de internationale vrouwenstaking op 8 maart 2017.