Een artikel over schoolgaande kinderen die spijbelen om voor zusjes en broertjes te zorgen, wekt, voorspelbaar, verontwaardiging bij de Vlaamse lezer op. MO* columniste Bieke Purnelle vraagt zich af waarom journalisten niet de juiste vragen stellen over de omstandigheden waarin kinderen mantelzorgers worden.

Tijdens de hete zomermaanden beschouwt MO* columniste de vijftig tinten van het Marokkaanse gekoloniseerde lichaam. Over henna en haar, huid, kleur en krul, Aya fileert schoonheidsidealen en danst doorheen eeuwen van zelfhaat, slavernij en extensions. 

Tijdens haar vakantie voelt Bie Vancraeynest voor het eerst een gevoel van urgentie. Iedereen moet voor zichzelf kunnen spreken, en naar de ander kunnen luisteren die over zichzelf spreekt. Terwijl ze het gras van tussen de stoeptegels verwijdert, ordent ze haar gedachten en fichebak met de onvindbare andere mensen. 

Het is niet zo eenvoudig om haatmannen niet te haten. Misschien is dat besef al een goed begin.

MO*-columnist Bleri Lleshi schreef een wonderlijke brief aan een vader voor wie hij diep respect koestert. 

Vanuit een charmant bergdorpje in de Chinese provincie Yunnan beschrijft MO*columniste Ching Lin Pang het leven van een gemeenschap die besloot koffiebonen te telen in het land dat symbool staat voor thee. Of, hoe het dorp Zhukula als bij toeval in de koffiecommerce terechtkwam en er aan ten onder ging.

Klimaatverandering is geen ver-van-mijn-bedshow en armoede ook niet. Beide zaken hebben lokaal en internationaal een concrete impact op uw en mijn leven. MO* columniste Ikrame Kastit roept beleid, experten en actiegroepen op armoede en klimaatverandering op kleine en grote schaal aan te pakken.

Mijn maand juni, waarin ik trots mijn natuurlijke haar droeg, ging gepaard met een flinke dosis hypocrisie.

Ergens halfweg tussen het reizen en het in- en weer uitpakken van koffers, verschijnt een onbeduidend krantenstukje dat vertelde waarom twee weken vakantie verspilde tijd is. MO* columniste Bieke Purnelle staat stil bij tijd, nutteloze vrije tijd die niet rendeert en die we nemen om vervolgens te vergeten.

Stop mensen in een machtspositie en ze veranderen, zegt Bie Vancraeynest in haar maandelijkse column. Misschien moeten mensen met macht, zoals politici, af en toe eens in een andere rol stappen. Aan de kassa van een supermarkt bv. Die voeten in de realiteit zouden dan misschien ook wat meer fond geven aan het politieke en maatschappe ...

Het is een hele geruststelling, te weten dat we in wezen imperfect en falend zijn. Het gestuntel en gestotter dat daarmee samenhangt, maakt ons mooi.

Dat soorten verdwijnen is doodnormaal. Maar de schaal waarop erg veel diersoorten er op wereldschaal de brui aangeven, is dat niet. Wetenschappelijke alarmkreten klinken almaar luider en ongemakkelijker.  Lijden we aan hardhorigheid, vraagt gedragsecoloog Hans Van Dyck zich af.