Tegenover het langzaam verdwijnen van solidariteit in Kinshasa, ontstaan nieuwe vormen van samenwerking, schrijft Wereldblogger Lies Busselen.

In Kinshasa bekampen gevoelens van verontwaardiging en onmacht mekaar. Bij voorbeeld als je er met de auto rijdt. 

De populatie jongeren in Oeganda is enorm groot. Maar liefst 70% van de bevolking is jonger dan 25 jaar. Een hele generatie die de toekomst van het land mee kan bepalen. Maar het schoentje wringt op verschillende plaatsen. 

Een groeiende wereldbevolking, een weinig duurzame conventionele landbouw en een controversiële biotechnologiesector. Bestaat er een alternatief?

In een heel land de communicatielijnen platleggen is een daad van terrorisme. Ook als het de regering is die het doet.

Verontwaardiging en hoop brengen mij als vanzelfsprekend bij onze partners. In hun werk zie ik de hoop en verontwaardiging die ik ook ontwaar in de “Kinoiserieën”. 

Migratie leidt tot economische groei, vermindert ongelijkheden en verbindt diverse samenlevingen. Het is echter ook een bron van politieke spanningen en menselijke tragedies. De meerderheid van de migranten leeft en werkt legaal. Maar een wanhopige minderheid zet zijn leven op het spel om naar landen te trekken waar ze geconfronteerd worden met wan ...

Toekomst maken, vraagt tijd. Dat schreef ik in november vorig jaar. Twee maanden later zoek ik nog altijd. Naar de vorm van die toekomst. Naar een vorm van rust ook, ondanks alle onbeantwoorde vragen. Naar hoe ik alles wat ik me de voorbije vijf jaar eigen maakte naar waarde kan schatten. Naar de moed om de weg die ik me baande achter me te laten,& ...

Kinshasa is wijds en onvoorspelbaar. De bevolkingsexplosie van de afgelopen decennia is van ongeziene grote. Met een bevolkingsaantal van meer dan 11 miljoen inwoners (de cijfers zijn uiteenlopend sinds de laatste volkstelling van 1985) en een geschatte groei van 4% per jaar is dit één van de meest snelgroeiende steden op het Afrikaanse continent ( ...

“Kaarstmis is dien dag dat ze niet schieten”. Wannes Van de Velde draait zich beslist om in zijn graf. In de o zo democratische republiek Congo is de situatie zo ontaard dat zelfs 25 december 2017 geboekstaafd wordt als een dag van geweld. Geweld met een boodschap. Geweld met een vlijmscherpe focus.

De autoritaire president Teodoro Obiang Nguema van Equatoriaal Guinea mag dan een genie van de public relations zijn, één cartoonist levert hem toch een nachtmerrie op. 

Ik heb hem dit keer echt niet zien aankomen, de ‘winter’ in Burkina Faso. Plots is daar weer het seizoen van de knusse dekens ’s nachts, van de raspende woestijnwind, van de kloofjes in lippen en neuzen, van de kurkdroge huid. De tijd is tussen mijn vingers geglipt.