Meer dan veertig jaar oorlog in Afghanistan jaagt een groeiend aantal Afghanen op de vlucht. Ook in België neemt hun aantal toe, en in Antwerpen vormen ze intussen de vijfde nationaliteitsgroep. MO* zocht hen op in de koekenstad. Wie zijn ze? Wat drijft hen? Waarvan dromen ze?

Al lijkt het zo in de meeste media: Europa is niet de enige bestemming die migranten voor ogen hebben. Ook in Saoedi-Arabië zien velen hoop op een betere toekomst. Dat de realiteit anders is, en dat ze eerst door het door oorlog verscheurde Jemen moeten, weten ze vaak niet.

Een kwetsbaar bestaan in onzekerheid doet honderden mensen zonder papieren overgaan tot ‘een politieke actie’. Ze bezetten de Begijnhofkerk in Brussel en de cafetaria van de ULB en vragen een regularisatiecampagne. ‘Ik voel me als een crimineel in de elf jaar dat ik hier ben.’

Het Westen koopt veel meer coronavaccins dan nodig, waardoor Afrikaanse landen pas in 2023 kunnen inenten. De Nigeriaanse moleculair bioloog Christian Happi ontwikkelt daarom een vaccin, geschikt voor Afrika: ‘Als we het heft niet in eigen handen nemen, worden we aan ons lot overgelaten.’

Terwijl de Portugese overheid met mijnbouwlicenties strooit, dreigt de lokale bevolking hiervoor een hoge prijs te betalen. ‘Mijnbouw leidt tot een verstoring van het landschap. Hoe kun je doen alsof je alle gevolgen kunt voorspellen en controleren?’

Bouwmaterialen met historiek? Die zijn sinds kort makkelijk te vinden in Leuven en Antwerpen. Materialenbanken geven bouwafval, goed voor een derde van het totale volume afval, een tweede leven. ‘Gebruikte materialen hebben een verhaal. Dat maakt het behalve ecologisch, ook buitengewoon boeiend.’

Ze droomt groots en ze is niet bang voor heilige huisjes zoals de machtsverhouding in de wereld van mensenrechten. Dit is de Keniaanse activiste Rachael Mwikali. ‘Ongelijkheid in de mensenrechtenbeweging moet net zo hard bestreden worden als in het patriarchale systeem daarbuiten.’

De cocaïneproductie in Colombia piekt, en dat veroorzaakt ontbossing in het noorden van het land. Zelfs beschermde nationale parken moeten wijken voor cocaplantages. De oorzaak: gewapende groepen kregen vrij spel na het vredesakkoord tussen de FARC en de regering, en dat heeft desastreuze gevolgen voor het milieu.

De voorbije maanden haalden verhalen uit Jemen de voorpagina's van Le Monde, El País, de LA Times. Dat is niet evident: in het door conflict verscheurde land blijft amper een journalist over, en ook buitenlandse verslaggevers raken er nog moeilijk binnen.  

Toen een groep Roemeense bouwvakkers in Berlijn wekenlang geen loon kreeg voor hun werk, kwamen ze in opstand. Veel protestacties, gesprekken met de vakbond en rechtszaken later blijven de malafide bouwbedrijven nog steeds buiten schot. ‘Het systeem van uitbuiting móet in stand gehouden worden.’

Dat Jemen al jarenlang gebukt gaat onder oorlog, honger en andere rampen is helaas geen nieuws meer. Maar midden in die miserie is er één plek waar mensen kunnen ademhalen, een toevluchtsoord voor wie werk en relatieve veiligheid zoekt: de provincie Shabwa, waar de honing alle kwalen bestrijdt.

Het cacaobeleid dient enkel corrupte politici en machtige bedrijven, en cacaoboeren zijn de grote verliezers. De sector heeft nood aan hervorming. Experts stellen dat een hybride systeem een oplossing kan bieden, waarbij de private en publieke sector van Ivoorkust de handen in elkaar slaan.