Daar zat ze, Nawara Negm, op een stoep op het Tahrirplein. Moe en vooral teleurgesteld vanwege de magere opkomst voor de betoging tegen de herziene grondwet. Dat was op vrijdag 11 maart 2011, precies twee maanden na de afzetting van president Moebarak. Het volk was al lang naar huis en de overgebleven pleinbezetters waren twee dagen voordien hardhandig verjaagd. Bij veel activisten leefde een gevoel van onafgemaakte revolutie.
Honderd nummers MO*. Dat betekent ook dat de redactie tien jaar reportages, dossiers, interviews, nieuwsberichten, ontmoetingen, ontdekkingen en andere ervaringen achter de rug heeft. De redacteurs van MO* selecteerden uit hun onmetelijke archief één onvergetelijk moment..
De wereld aan je voeten (Kristof Clerix)
Een eenzaam volk (Gie Goris)
Roze Kauwgom (Tine Danckaers)
In straten en op pleinen (Alma De Walsche)
Weids, uitputtend, opwindend, intriest (John Vandaele)
Kortetermijngeheugen (Olivia Rutazibwa)
Van Nawara kende ik alleen de stem. Zij was de journaliste en bekende blogster die vanaf het Tahrirplein antwoordde op vragen van journalisten van Al-Jazeera in hun studio in Doha. Het was zij die op 26 januari, amper één dag na het uitbreken van het protest, verklaarde: ‘We gaan niet naar huis voordat we van Moebarak horen: “Ik heb u begrepen.”’ ‘Ik heb u begrepen’ was het zinnetje – een citaat van De Gaulle – waarmee president Ben Ali de Tunesiërs dacht te kunnen paaien voordat hij het land ontvluchtte.
Het was ook Nawara die, nadat Hosni Moebarak in zijn derde en laatste speech had laten weten niet te zullen aftreden voor het einde van zijn ambtstermijn, verklaarde dat er geen sprake meer van aftreden kon zijn. ‘We gaan hem voor de rechter slepen’, zei ze. Het was ten slotte Nawara die, toen Moebarak dan echt was afgetreden, emotioneel riep ‘vanaf vandaag geen onrechtvaardigheid meer, geen angst meer’. Een zin waarmee ze lang werd geplaagd vanwege de ontwikkelingen in het land en de doden die daarna vielen.
Het eerste wat me bij Nawara opviel waren haar kleren. Geconditioneerd door het hoofddoekendebat hier bij ons, vroeg ik me af of die moedige vrouw die ik via de satellietzender hoorde wel een hoofddoek droeg. Een stemmetje in mij zei van wel. Maar dat is niet het belangrijkste in haar uiterlijk. Het waren vooral de brede pijpen van haar broek die mijn aandacht trokken. Ik kon de stijl van Nawara niet plaatsen.
Nawara heeft een scherpe tong en vooral een scherpe pen. Ze heeft de gave om ingewikkelde politieke analyses in eenvoudige taal te gieten. Haar teksten zijn vloeiend en lezen als een trein. Meestal begint ze in een mooi Arabisch maar plots gooit ze er een zin of twee in het Arabische dialect van Egypte ertussendoor. Ze legt de vinger op de wonde en wil snel ter zake komen. En dat lukt haar uitstekend. Nawara is volks, spreekt de taal van het volk en kleedt zich als het volk. En het volk, dat zijn voor Nawara de armen. De mensen die voor haar echt tellen.
Ik wilde Nawara Negm absoluut ontmoeten. En het is gelukt. Op het intussen wereldberoemde Tahrirplein.