Goed nieuws uit de kringwinkel van Avelgem. Eindelijk kan Aziz, medewerker van blogger Rino Feys, zijn vrouw en drie kinderen opnieuw in de armen sluiten. Dankzij solidariteit, steun en medewerking, soms uit de meest onverwachte hoek, kwam aan de maandenlange lijdensweg onlangs een einde.

Ons land is zo goed als wereldkampioen wat betreft de wettelijke bescherming van mensen met “andere” genderidentiteit of seksuele oriëntatie. En daar mogen we als klein land trots op zijn, schrijft blogger Pablo Alonso.

In een wereld waar hulp aan migranten vaak moeilijk ligt, is bijstand aan mensen die er psychisch helemaal doorheen zitten en op straat leven al helemaal onmogelijk, schrijft MO*blogger Pablo Alonso. Hij zet zich in voor (trans)migranten en andere mensen op de dool. Het bezorgt hem een hulpeloos gevoel.

Fatima Noori was acht jaar toen ze halsoverkop met haar ouders moest vluchten uit Afghanistan. In het boek dat ze over haar ervaringen schreef, krijgt de lezer een inkijk in haar tocht van Afghanistan naar België. We publiceren het tweede hoofdstuk integraal.

Ahmad Ahmadyar was bijna 9 toen zijn vader hem meenam, weg uit Afghanistan. Ze hadden een loodzware missie: een veilige toekomst vinden voor het hele gezin. Vandaag is Ahmad 20 en Belg en neemt hij je graag mee op de haast onmogelijke tocht, die twee jaar duurde. En waarbij één moment bleef plakken.

Een collega van blogger Rino Feys wacht al maandenlang in de hoop dat zijn gezin binnenkort naar België mag afreizen. De Dienst Vreemdelingenzaken heeft laten weten dat alles in orde komt, maar toch gebeurt er niets. ‘Het duurt te lang. Misschien zijn ze mijn familie vergeten.’

Het gezin van een medewerker uit de Kringwinkel van Avelgem stevent af op een drama, omdat de Dienst Vreemdelingenzaken documenten verkeerd gelezen heeft. Maar is het wel een misverstand of is het eerder onwil?, vraagt medewerker Rino Feys zich af.

Een Spaanse Rode Kruis-medewerkster wordt verwenst, bedreigd en beledigd omdat ze een migrant een troostende knuffel gaf. Zover is het ondertussen gekomen. De verdraagzaamheid tegenover mensen die ellende ontvluchten is tot een dieptepunt gezakt, merkt wereldblogger Pablo Alonso.

Denise De Bondt ziet ze komen en gaan, de jonge vluchtelingen die ze als voogd onder haar hoede krijgt. Dit jaar moet ze zeven keer afscheid nemen van “haar” kinderen. En dat gebeurt steeds met gemengde gevoelens.

Dertien jaar geleden was Musa Huzzeinzadah (22) niet welkom in België. Nu werkt hij als apotheekassistent, doet hij vrijwilligerswerk en is hij verzot op zijn bijna eenjarige dochter. Als hij vertelt over die eerste maanden in ons Belgenlandje lijkt het wel een scène uit een film.

Vluchtelingen worden te vaak beschouwd als een probleem, niet als het goud van een rijke cultuur die ze met zich meebrengen, blogt Patricia Campailla. Als Belgische met Italiaanse roots ziet ze hoe België de Italiaanse cultuur intussen omarmde. ‘Het is tijd dat we dat ook doen met de Midden-Oosterse cultuur.’

‘België is als een glas: je kunt het vullen met goede dingen zoals water of fruitsap. Of met slechte dingen, zoals alcohol of drugs.’ Wereldblogster Patricia schreef samen met Karrar zijn verhaal neer. Van de keuze om zijn thuisland Irak te verlaten, de vlucht naar Europa tot zijn nieuwe leven in België. Sinds zijn aankomst in sept ...