Kan je een wielerclub uitbouwen in bezet Palestijns gebied? Sohaib Samara doet het. MO*journalist Pieter Stockmans navigeerde met hem mee tussen Israëlische nederzettingen, muren en militaire controleposten. De ultieme droom? Een echte Palestijnse wieleracademie. 

MO*journalist Pieter Stockmans fietste door het westen van Jeruzalem met Israëlische en Palestijnse wielertoeristen. Apart, door hetzelfde gebied, maar in verschillende werelden. Bossen en natuurparken bedekken er uitgewiste Palestijnse dorpen. 'Ik wil erover vertellen. Nooit zullen wij vergeten.’

Een groep Palestijnen uit Bethlehem gebruikt de fiets als middel om ‘hun vrijheid te veroveren’. Ze rijden overal, ook de grens met Israël over, zonder vergunning daarvoor. Ook al is dat verboden. MO*journalist Pieter Stockmans fietste mee, dwars door de woestijn, van de Geboortekerk naar Massada.

Vijftien jaar lang was voetbal voor de Burundese president een politiek wapen. Zijn politieke erfgenamen bouwen nu, twee jaar na zijn overlijden, hun eigen sportimperium uit. MO* ging een balletje meetrappen en zocht uit hoe Burundese politici ook vandaag nog proberen te scoren met sport.

RWDM Girls in Molenbeek is al negen jaar lang kampioen: het is namelijk de grootste en meest diverse vrouwen- en meisjesvoetbalclub van België. Hij toont hoe reguliere sportclubs hun drempels succesvol kunnen wegwerken. ‘Wij motiveren de meisjes om het goed te doen op school.’

Hoe vindt een jonge, alleenstaande migrant de weg in een nieuw land? Via onderwijs. Werk. Taal. Die antwoorden zijn niet fout, maar ook niet altijd toereikend. Waarom gaat er niet meer aandacht naar sport? Omdat de beleidsverantwoordelijken zelf te weinig zweten en te veel vergaderen?

‘Wat schiet er nog over? Het is het laatste dat we hebben’, klonk het bezorgd tijdens de laatste training van de Gantoise Plantrekkers eind oktober. Bij de sociale voetbalploeg ligt het spelplezier sindsdien stil. En dat betekent veel meer dan het gemis van ontspanning.

Geen Olympische Spelen deze zomer. Maar MO* zocht en voelde wel de olympische geest: in de dromen van de vrouwen die in Congo en Zuid-Soedan een kinderspel tot volwaardige competitiesport maakten. Ooit al gehoord van nzango of boruboru?

Van kindsoldaat tot paralympiër, het verhaal van de Zuid-Soedanese rolstoelbasketballer Peter Bol, heeft wat weg van een filmscenario, maar kent daarom nog geen happy end.

Geen Olympische Spelen deze zomer en geen EK in het voetbal. Maar MO* zocht en voelde wel de sportieve geest in het verhaal van Khalida Popal. Zij richtte het vrouwenvoetbal in Afghanistan op en legde er tot twee keer toe zelf een bom onder door misbruik aan de grote klok te hangen.

Wielergoden en –hoogdagen, ze begrijpen ons in Eritrea maar al te goed. Het land in de hoorn van Afrika is al lang wielergek. Het is een kwestie van tijd voor we niet meer om de Eritrese wielrenners heen kunnen.

Boksen om het zelfvertrouwen en gevoel van veiligheid terug te winnen. In Rwanga vluchtelingenkamp in Iraaks Koerdistan worden iedere dag lessen ingericht voor Jezidi-vrouwen die aan de gruwel van IS ontsnapten. ‘Ik hou van het leven en ik haat niemand’, vertelt de zeventienjarige Husna.