De verkiezing van Clinton als eerste vrouwelijke president, zou op verschillende manieren een symbolische overwinning geweest zijn, zegt MO*Columniste Nozizwe Dube. Maar denk niet dat zo’n gebeurtenis een overwinning zou zijn voor alle vrouwen wereldwijd. Integendeel.

Het was een doorzichtig trucje van de tegenstanders van de vermogenswinstbelasting binnen de regering om de speculatietaks te laten mislukken om vervolgens te kunnen zeggen: ‘Kijk, vermogens(winst)belastingen werken niet’. Dat is een strategie die rechts eigenlijk continu (zij het vaak subtieler) hanteert, zegt Ferdi De Ville.

In 2013 verklaarden de Verenigde Naties 2 november tot internationale dag voor de uitbanning van onbestrafte misdaden tegen journalisten. Warda schrijft in haar column over het belang van het vrije woord en het gebrek aan waardering daarvoor.

Veel mensen op de wereld hebben last van te weinig: te weinig eten, te weinig geld, te weinig dak boven hun hoofd. Daarnaast zijn er - wellicht meer en meer - mensen die kreunen onder te veel, schrijft Tobias Leenaert. Hij heeft het vooral over: te veel aanbod, te veel keuze.

Bieke Purnelle is niet gelukkig met de dumpingprijzen die grootwarenhuizen hanteren voor producten als boontjes, mango’s en andere groenten en fruit. Want, zo stelt ze, wanneer ons eten en onze kleren bijna gratis zijn, dan betalen anderen én ons milieu een hoge prijs.

Racisme is niet alleen een probleem van individuen, het is een systeem, schrijft Bie Vancraeynest. We krijgen er maar niet genoeg van om moslims in een verzameling te omschrijven, te onderzoeken en te bevragen, getuige televisieprogramma's als “Pano” en “Niveau 4”. Dan komen de vooroordelen vanzelf, stelt ze.

De ‘verliezers van de globalisering’ worden straks misschien ‘Time Person of the Year’. Maar er zijn er die hen graag in de hoek van ‘deplorables’ of terechte losers willen plaatsen en het debat zo in de kiem proberen te smoren. Dat mogen we niet laten gebeuren. We moeten nu echt werk maken van een eerlijkere glo ...

Één maand geleden stierf mijn goede vriend Jef Lambrecht, schrijft Geert Van Istendael. Op 11 september, symbolischer kan niet voor deze eminente kenner van het Midden-Oosten met al zijn onoverzienbare tragedies.

Een Australische verpleegkundige op de palliatieve zorgen, schreef een boek over waar mensen op hun sterfbed het meeste spijt van hebben. Aan de top stonden leven voor anderen en te hard werken. Reden genoeg voor Warda om een warm pleidooi te houden voor de verkorting van de arbeidsduur.

Het gros van de mensen zal zich met graagte wereldburgers noemen. Maar voorbij de façade gaapt vaak een vochtige put. Nog steeds. Dat bleek de voorbije dagen uit de manier waarop  "de Chinezen" opgevoerd werden in mediadiscussies en tapkastgesprekken.

Als je mensen van vroeg tot laat bestookt met doembeelden, is het moeilijk voor hen om ook nog het goede of het gewone te zien in de wereld daarbuiten, zegt Bleri Lleshi. ‘Nochtans de echte wereld is niet zoals die op tv. Niet in Albanië, maar ook niet in België.’

De wereld is fundamenteel veranderd, we hebben er nu ook een nieuwe naam voor. We leven in het geologisch tijdperk van het antropoceen, zegt Jan Mertens. Maar hij vraagt zich af of onze instellingen en systemen daar wel klaar voor zijn. Zijn we klaar voor een maatschappelijk antwoord?