Tien jaar MO*: De wereld is niet ver weg

Nieuws

Tien jaar MO*: De wereld is niet ver weg

Tien jaar MO*: De wereld is niet ver weg
Tien jaar MO*: De wereld is niet ver weg

Zaterdagavond 1 december stroomde het Brusselse Kaaitheater vol om de tiende verjaardag van MO* te vieren. Wie zegt dat Vlamingen niet geïnteresseerd zijn in mondiale berichtgeving, vergist zich duidelijk.

Meer dan 750 mensen hadden zich ingeschreven voor het Feest van de Toekomst en ondanks de aangekondigde winsterse weersomstandigheden zat het theater vol. De urban funk of was het jazz fusion van BRZVLL warmde het publiek op voor de echte hoofdschotel van de avond: de getuigenissen over de veerkracht van mensen midden de talloze crisissen die de wereld treffen.

Vrouwen en de aarde

Via een videoboodschap waren Sunita Narain en Marina Silva -ecologische boegbeelden uit respectievelijk India en Brazilië-  ook aanwezig in het Kaaitheater. Sunita Narain beklemtoonde het belang van het herstellen van de band tussen mens en natuur, omdat een veerkrachtige samenleving volgens haar pas mogelijk wordt als de mensheid opnieuw leert deel uit te maken van de omgeving -in plaats van haar eenzijdig te willen domineren.

Marina Silva stelde dat mensen die zich inzetten voor een actief klimaat- en milieubeleid militanten zijn van een nieuw beschavingsmodel, een beschaving die gaandeweg vorm moet krijgen.

Sociale beweging

Rajagopal P.V. was de eerste spreker die het publiek live toesprak. Hij sprak vanuit zijn ervaring met Ekta Parishad, de grote boerenbeweging in India die ijvert voor toegang tot grond, woud en water voor de meest gemarginaliseerde groepen. Centraal in zijn betoog stond het cruciale belang van sociale bewegingen om verandering ten goede te krijgen. Zo een sociale beweging, stelde Rajagopal, is het resultaat van langdurig werken aan de basis. Ze is ook het resultaat van een bewuste investering in de vorming van jongeren.

Rajagopal beklemtoonde ook dat de Gandhiaanse benadering van ontwikkeling veel minder ongelijkheid en ecologische degradatie zou veroorzaken dan het geldende model, en dat dit in India ten goede zou komen aan de bevolking die nu van haar visgronden, wouden en landbouwgrond verdreven wordt ten voordele van industriële projecten, infrastructuur of stedelijke expansie.

Geen slachtoffer maar actor

Chido Govera, 26 en afkomstig uit Zimbabwe, bracht haar persoonlijke verhaal op een uiterst  kwetsbare en intense manier. Ze vertelde over het verlies van haar moeder ten gevolge van hiv/aids, het misbruik dat ze als kind moest ondergaan en het gebrek aan perspectief dat door de hele omgeving als vanzelfsprekend gezien werd voor haar. De eerste reactie op dat gebrek aan kindertijd was woede die zich zichtte tegen haar moeder en haar ooms, tegen mannen in het algemeen en tegen de samenleving die haar liet vallen.

Toch, beklemtoonde ze herhaaldelijk, ‘weiger ik louter slachtoffer te zijn van mijn verleden of van de omstandigheden waarin ik opgroeide’. Ze wees op een bepaald moment de idee van wraak af om zich te conce,ntreren op het opbouwen van een positief alternatief in haar eigen leven, en vooral om een positieve rol te kunnen speken voor zoveel wezen die in dezelfde uitzichtloosheid terechtkomen als waarin ze zelf gezeten had.

Chido Govera: ‘We weten allemaal dat de wereld in crisis is omdat we de band verloren hebben met de bronnen van onze veerkracht: familie, gemeenschap en de planeet. We hebben behoefte als nooit tevoren dat alle burgers van deze wereld opstaan en de zaak in handen nemen. Waar we géén behoefte aan hebben, is aan meer mensen die zich slachtoffer voelen van omstandigheden of overheden. Waar we wel behoefte aan hebben, is aan de inzet van iedereen, hoe verschillend we ook zijn,  om de uitdagingen van deze tijd aan te kunnen, de onevenwichten van de suystemen die we opgebouwd hebben aan te pakken en de tegenstellingen te gebruiken als een bron van kracht om aan een toekomst voor iedereen te werken.’

Geen woorden maar daden

Dr. Izzeldin Auelaish kreeg als derde spreker het woord. Hij verloor in 2005  drie dochters en een nicht bij een Israëlische raketaanval op zijn huis in Gaza. Hij zwoor op dat moment dat hij nooit zou opgeven om te vechten voor gerechtigheid -omdat hij ervan overtuigd is dat alleen gelijkheid en rechtvaardigheid recht kunnen doen aan de onschuldige slachtoffers van het huidige geweld. ‘We moeten niet spreken over hoop en vrede’, zei dr. Abuelaish, ‘we moeten werk maken van rechtvaardigheid. En dat betekent dat de bezetting moet stoppen.’

Volgens dr. Abualaish is dat op de eerste plaats de verantwoordelijkheid van de Israëlische regering, maar moet ook de internationale gemeenschap veel duidelijker haar verantwoordelijkheid opnemen. Zijn emotionele oproep om de rechten van de Palestijnen op een menswaardig bestaan te erkennen kreeg ectra gewicht omdat het gebracht werd door iemand die de prijs van het bezettingsgeweld heel diep in zich draagt, maar die tegelijk weigert zich te latne verteren door haat. ‘Haat is een vuur dat de genene die het inzich draagt verbrandt’, zei dr. Abuelaish . ‘Het is beter te vechten voor een oplossing.’

Taal hoeft geen drempel te zijn

Na de lezingen werden de twee winnaars van de columnwedstrijd If I Ruled the World bekendgemaakt. Orlando Verde kreeg de publieksprijs (25 boeken, geschonken door boekhandel De Groene Waterman) en Pieter Stockmans kreeg de juryprijs (een Joker-reischeque ter waarde van 1000 euro).

Orlando Verde, van oorsprong Venezolaan, had zijn bedanking goed voorbereid en zorde zo voor een onvoorbereide vierde lezing van de avond. Verde vertelde dat hij erg veel energie en tijd moet steken in het schrijven van zo’n colupmn, maar dat het succes ervan tegelijk aantoont dat taalverschillen niet onoverbrugbaar zijn -als er ten minste steun en geduld geïnvesteerd wordt door meer dan één persoon.

Hij verwees ook naar “taalgerelateerde filters” die vandaag zorgen voor discriminatie op de arbiedsmarkt. ‘Om mensen die hoogopgeleid zijn en talenten hebben, energie en creativiteit, en veel talen kennen en ook Nederlands spreken maar niet perfect, om al die mensen niet meer uit te sluiten met de eenvoudige vraag: “Kan je foutloos schrijven?”.’ Volgens Verde is het omarmen van de superdiversiteit in onze samenleving niet de snelste of gemakkelijkste manier, maar wel de beste manier om een “winnende samenleving” te bouwen.

Mondiale journalistiek

Als laatste inhoudelijke brok van de avond formuleerde MO*hoodfdredacteur Gie Goris een aantal principes die centraal (zouden moeten) staan in betrouwbare mondiale journalistiek. ‘In de regel worden de vragen gesteld aan de macht. Kritische journalistiek is geen evenwichtsoefening tussen theoretisch gelijkgestelde extremen in een debat, maar is op de eerste plaats kritisch tegenover de dominante groepen en tendensen in een samenleving. Ik parafraseer Robert Fisk omdat ik het eens ben met zijn definitie van objectiviteit. Er is geen gelijkheid tussen verdrukker en verdrukte, en dus is een journalistieke benadering die doet alsof, niet objectief maar vals.’

Het feest kwam tot stand met de steun van Kaaitheater, Max Havelaar, Triodos Bank, 11.11.11 en Vlaams-Nederlands Huis deBuren.