Een kunstwerk herleiden tot zijn etnische oorsprong: het is vragen om problemen. Als je het hebt over de migrantenfilm als een zelfstandig genre, is het niet anders. De makers van die films gaan dan op hun achterste poten staan. Ze wijzen op de universele kracht van hun werk, die de eigen gemeenschap overstijgt. Nochtans is de benaming ‘migrantenfi ...

De Nederlandse journalisten Marten Blankesteijn en Irene de Zwaan reisden in drie maanden door twaalf dictaturen in het Midden-Oosten en Centraal-Azië. Hun impressies schreven ze neer in het boek 'De grote dictatortour'.

Eenvoudig, grappig, ontroerend, beklemmend –dat zijn een paar kwalificaties die gegeven kunnen worden aan de verhalen in En we gaan nog niet naar huis. Gastarbeiderskinderen over hun jeugd.

In zijn essay Pleidooi voor populisme riep David Van Reybrouck enkele jaren geleden op tot meer en hernieuwde solidariteit met “de getatoeëerde klasse”. Laaggeschoolden en armen in het algemeen zijn ondervertegenwoordigd –lees: quasi afwezig– in politiek en media, en dus wordt er met hen weinig tot geen rekening gehouden.

‘Een Belgische, katholieke apotheker die weigert de pil te verkopen omdat dat ingaat tegen zijn geloof was goed voor twee kleine persvermeldingen. Een [Jordaanse] moslim die een mannelijke anesthesist weigert voor zijn vrouw haalt dagenlang alle landelijke media, tot Terzake toe.’