Duurzame Ontwikkelingsdoelen in plaats van Millenniumdoelen

Het voorstel werd door verschillende landen goed ontvangen. Colombia en Guatemala formuleerden al een concreet ontwerp en ook op de voorbereidende top in Bonn in september werden stappen in die richting gezet. Die SDG’s zouden instrumenten moeten zijn om te bouwen aan de samenleving van morgen, met groene banen, duurzame energie, duurzame landbouw, duurzame steden, zorg voor het water, de oceanen, het gemene goed.

Een belangrijk onderdeel van de SDG’s zijn de duurzame consumptiedoelen (SCG’s), gericht op overconsumptie en niet-duurzame productie in de rijke samenlevingen van het Noorden. Het idee komt van de Sri Lankaanse Nobelprijswinnaar (2007) Mohan Munasing, die erop wijst dat de westerse levensstijl de armoede, de schaarste aan grondstoffen, de conflicten en de klimaatwijziging aanwakkert. In plaats van de problemen te doen groeien, kunnen de rijken beter bijdragen aan de oplossingen, vindt Munasing. De MDG’s voor de armen, de SCG’s voor de rijken.

Muansing: ‘Die SCG’s zijn bedoeld voor de 1,4 miljard mensen die behoren tot de 20 procent rijksten van de wereld, die 80 procent van de hulpmiddelen opgebruiken, of 60 keer meer dan de 20 procent armsten.’ Dat consumptiepatroon is niet alleen niet-duurzaam, het ontneemt ook het perspectief op een goed leven voor de toekomstige generaties.

SCG’s beogen meer levenskwaliteit in een gezondere natuurlijke omgeving, met een levensstijl die minder vraagt van de planeet, met minder arbeidsuren en betere werkomstandigheden. Concreet zouden de doelstellingen zich richten op landbouw en voedsel, gezondheid en obesitas, transport, behuizing en recreatie, maar ook op economisch-financiële systemen en militaire uitgaven.