Taipei, de straffe maar bizarre doorbraakroman van Tao Lin

Excentriek. Dat is Tao Lin ongetwijfeld, en uiteraard laat dat zich ook duidelijk merken in wat voor velen de autobiografische doorbraakroman van de Taiwanees-Amerikaanse literaire duizendpoot betekent.

De 31-jarige romanschrijver, dichter, essayist en nog zoveel meer is de grondlegger van Alt Lit, een Amerikaans platform voor literaire bloggers. Daarnaast richtte hij in 2008 de online uitgeverij Muumuu House op. Om maar te zeggen, deze jongen kan iets.

Parachute van drugs en feesten

Lin gaat in zijn derde roman als Paul door het leven, een jonge schrijver die aan de onder zich uitzakkende grond van Brooklyn probeert te ontsnappen met een parachute van drugs en feesten en ondertussen op zijn MacBook ook nog ‘ergens aan werkt’. Nadat hij zijn relatie met Michelle en later ook Laura door zijn vingers ziet glippen, zoekt Paul steun bij zijn nieuwe vrienden cocaïne, LSD, MDMA, Adderall, Xanax, Klonopin en andere consoorten die zelfs de meest ervaren drugshonden tegen de vlakte krijgen.

In afwachting van zijn schrijverstour dwaalt de hoofdrolspeler cynisch de New Yorkse kunstscène af, met slapen, Facebook, Twitter en Gmail als tussendoortje. Zoals Lin zelf gepokt en gemazeld is in de online wereld, speelt ook Pauls leven zich grotendeels af op het virtueel toneel. Hij ontmoet er Erin, met wie hij na zijn boeken- en drugstour plots getrouwd in Las Vegas staat, zonder het zelf goed en wel te beseffen. Daarna trekken ze naar zijn ouders in Taiwan, waar ze elkaar en zichzelf op allerlei manieren bizar ontdekken.

Lin pent in Taipei de soms bittere en emotionele toestand van een nieuwe generatie met een erg beschrijvende, gedetailleerde hand. Heuse kunst op zichzelf, maar ondanks dat literaire huzarenstukje, maakt de beeldspraak dat het verhaal vaak stokt en weinig vlotheid kent. De bijna paginalange zinnen maken het er niet beter op.

Druppelsgewijs

Hoe dan ook blijft het melodramatische karakter van de roman herkenbare punten opwerpen voor waarschijnlijk veel jongeren. Zeggen dat het bij wijlen zelfdestructieve, samen met drugs, drank en filmen met een MacBook – quasi product placement van Lin, lijkt ons – typerend is voor veel twintigers en dertigers op deze aarde, gaat toch een brug of drie te ver.

Toch moet Lin bewonderd worden voor zijn minutieuze semi-autobiografie, die hij zelf omschrijft als een destillatie van ‘een 25.000 pagina’s tellend geheugen’. De auteur geeft uitdagend druppelsgewijs zijn eigen leven vrij, zonder echt de indruk te geven ooit het volledige verhaal te kennen te geven. De ironie van bepaalde fragmenten maakt het vaak amusant om lezen, maar verder is dit toch een opvallende schrijfstijl waar de lezer echt moet van houden.

We begrijpen het dus dat hij, net als andere speciale schrijvers, zowel geliefd als gehaat is. Lin schreef een straffe en tegelijk bizarre roman die zowel verontrustend als eerlijk is. Misschien vat het citaat van de Amerikaanse schrijver Bret Easton Hills het wel het best samen: ‘Met Taipei wordt Tao Lin de meest interessante prozaschrijver van zijn generatie, wat niet wil zeggen dat het geen saaie roman is…’