Fitness in Benin: ‘Die vette pens gaat eraf!’

Even later zijn de dames al aan het afzien. Ik hoor één van hen tegen de andere twee hijgen: ‘Wie… Pfff… Mooi wil zijn… Buhh… Moet lijden… Hiiaaaaaaai!’ (Ik heb geprobeerd dit zo waarheidsgetrouw mogelijk neer te pennen.)

Soms moet een huisvader er eens uit. In dit geval naar een plaats waar – zoals een Nederlandse vriend en medelid het correct verwoordde – men mij thuis voor geen geld zou binnen krijgen: de gym.

Het is natuurlijk goed om wat te bewegen, het is belangrijk om onder de mensen te komen, en fijn om te ontdekken welke muziek er nu ‘chaud’ is.

Maar eerlijk gezegd, daarvoor zou ik niet blijven komen. Ik blijf komen omdat het onweerstaanbaar grappig is.

Het devies van de coach is heel duidelijk: ‘No pain, no gain’. Wie zich inschrijft, moet eerst op de weegschaal gaan staan, en de score wordt genoteerd als startpunt. Vanaf dat moment is het zijn missie om u waar voor uw geld te geven. Pijn voor uw geld.

Het publiek is divers, met een meerderheid aan getrouwde dames van een jaar of dertig à veertig. Sommigen heel atletisch, anderen niet zo (in sommige gevallen brult de coach wel eens dat de ellebogen elkaar moeten raken terwijl die persoon dat eigenlijk echt niet kan). Maar de oefeningen zijn voor iedereen hetzelfde, en wie niet mee is krijgt op zijn kop. ‘Travaillez, madame!’

Kantelmoment

We liggen buiten op de grond, in het donker te zweten. Vleermuizen, muggen en sterren boven, een dun gebedsmatje en een stoffige oprit onder. Een grote glimlach bij mij. Er worden wat grapjes gemaakt en iedereen is vrolijk. ‘Allez, bonne nuit hè!’, ‘Hahaha!’. Niks zo gezellig als elke keer hetzelfde mopje.

We beginnen, en na twee minuten vult de lucht zich al met, ik weet niet, geweeklaag denk ik. Ik begin al te gniffelen.

Willen Afrikaanse vrouwen ineens niet meer dik zijn?

Dan komt het moment waarop we op onze rug moeten liggen, en onze benen gestrekt in de lucht moeten houden, haren in het stof, en er langs mij ineens een onbeschrijflijk ‘hiiiiiii’ door de nacht scheurt. Geef een verkouden pony een boterham met pilipili, misschien komt dat wel in de buurt. Dan geniet de coach van zijn werk, en ik houd het niet meer. Ik niet alleen, overal vallen benen op de grond van het lachen.

Op weg naar huis probeer ik dan de werkelijkheid hier nog eens te snappen, want dat hoort zo. Willen Afrikaanse vrouwen ineens niet meer dik zijn?

De trotse gerante van de supermarkt hier in Parakou geraakt amper tussen haar eigen rayons, en dat mag iedereen gezien hebben. Ik verdenk haar zelfs van het toevoegen van een aantal lagen stof rond haar middel om het spectaculaire effect te verhogen, maar ik ga nog eens heel goed moeten kijken.

Toch staat ook zij regelmatig in de gym. Zou er iets aan het veranderen zijn? Zou ik met mijn haren in het stof een hilarisch kantelmoment in de Afrikaanse geschiedenis meemaken?

Verhalen

Ik verzin een verhaal, want dat hoort dan ook zo. Ik kan dat dan later tegen andere mensen vertellen met als inleiding ‘Eigenlijk hé, denk ik dat…’, en daar houden mensen van.

‘Op een dag was dik zijn helemaal geen teken meer van welvaart, want elke man met een beetje inkomen kon zijn vrouw vettig eten geven en op een moto zetten, als ze het al zelf niet deed. Toen was de lol eraf. Zo’n duur abonnement voor de gym (20 euro per maand is ziek veel geld) toonde veel beter dat je je vrouw koesterde, en ze was in één klap elke avond de deur uit. Daar moesten alleen nog wat schoonheidsidealen uit hoofdsteden en telenovelles bij, en de pijn kon beginnen.’

Zo, netjes opgelost. Die verhalen hebben alleen maar voordelen. Zoals ik al zei zijn ze goed voor conversaties, ze maken verder denken overbodig (wat mooi meegenomen is als je zo al niet veel slaapt), én ze blijven overeind zolang je er niet met de betrokken personen over praat.

Als dat laatste dan per ongeluk toch gebeurt en weigeren die zich ook nog een beetje te schikken, dan gaat het van ‘soepel blijven’, ‘ik betaal dat zelf’, ‘ontspannen van het werk’, ‘ik ben de vrouw van de coach’, ‘mijn bloeddruk’ tot ‘eens iets samen doen met de kinderen’. Dat is weinig episch.

Eén onnozelaar ‘vind het allemaal gewoon onweerstaanbaar grappig’.