You do not qualify

In de ambassade van de USA in Kampala, Oeganda loopt het allemaal wat minder vlot – als je tenminste een Oegandees bent die een visum wil voor de geliefde staten van amerika.

Schrijnend vind ik het, te zien hoe makkelijk ik (al 2x) een visum voor Oeganda kreeg, en ik ga er van uit dat hetzelfde geldt voor een Amerikaan die een Oegandees visum wil. Je stapt de ambassade binnen, je betaalt en je stapt weer buiten. No questions asked.
Op zich is dat niet schrijnend natuurlijk, maar goed en vooral makkelijk voor ons.

Maar nu hoor ik het verhaal van een toffe, snuggere, werkende Oegandese dame die door Amerikaanse vrienden is uitgenodigd om kerstmis in de USA bij hen te komen vieren. Daarvoor heeft ze uiteraard een visum nodig.

Dus maakt ze een afspraak met de ambassade van de USA in Kampala, moet op voorhand 420.000 oegandese shilling betalen (ongeveer € 120, voor haar een maandloon), gaat dan op gesprek met een Amerikaan die haar aanvraag-papieren amper bekijkt, haar 2 vragen toesnauwt (hoe oud ze is en hoeveel ze verdient) om dan botweg te zeggen: “you don’t qualify”.
Geen verdere uitleg.

Ongelooflijk vind ik dat.
En dus ook schrijnend. Wij krijgen vlotjes ons visum, om dan zelf een (toeristen)visum te weigeren aan onze gastheren en –vrouwen.

Nog erger is dat Oeganda er (o.a. door USA) van beschuldigd wordt corrupt te zijn, nodeloze formaliteiten gebruikt en ook zo dikwijls geld vraagt tijdens verschillende stappen van een proces.
Nou, mijn Oegandese vriendin werd geweigerd voor een visum, maar de 420.000 shilling die ze reeds betaald had is ze wel kwijt…