Aanvaarden we de collectieve illusie dat we mensen niet aan een job en een dak boven hun hoofd kunnen helpen? Blijven we geloven dat de vraag naar destructieve drugs hier een oorzaak en geen gevolg van is? Jago Kosolosky reageert op het toenemende geweld vlak bij de redactie van MO* in Brussel.

‘Wie beweert journalistiek te bedrijven in complete objectiviteit komt niet verder dan het oplijsten van ruwe, ontmoedigende data zonder enige analyse, context of betekenis.’ Dat schrijft MO*hoofdredacteur Jago Kosolosky in een reactie ter verdediging van waardegedreven journalistiek.

De redactie van MO* bevindt zich op een tiental minuten wandelen van treinstation Brussel-Zuid. Redacteurs Tine Danckaers en Jago Kosolosky delen hun bedenkingen bij de recente ontmenselijkende steekvlampolitiek rond Gare Du Midi. ‘Solidariteit dringt zich op, onverbiddelijk'.

Hoeveel talenten van kinderen worden de kop worden ingedrukt?, vraagt MO*hoofdredacteur Jago Kosolosky zich af. ‘Elk kind zit barstensvol talenten. Het bezit voldoende superkrachten om een leven mee door te komen. Die talenten moeten wel gevoed worden en kansen krijgen om te groeien.’

Al was het een snertjaar, MO* sluit het af met een positieve noot. Ook veel woorden kregen in 2020 een andere betekenis. Vrijheid, geluk, vriendschap, liefde, normaal. Maar het mooie, vindt MO*eindredactrice Lieve Van den Bulck, is dat we zelf kiezen wat die nieuwe betekenis kan zijn.

MO*hoofdredacteur Jago Kosolosky las aandachtig het essay in Knack waarin Walter Pauli stelt geen ‘witte man’ genoemd te willen worden. Kosolosky reageert: ‘Mijn huidskleur is niet irrelevant. Ik ben een witte man en mag zo genoemd worden.’

Hoe onaangenaam het ook is, het is tijd om de geschiedenis recht in de ogen te kijken, schrijft MO*hoofdredacteur Jago Kosolosky.