Eind april overleed Kris Berwouts in Lapland. MO*lezers hebben hem jarenlang gekend als de expert die ons hielp om Centraal-Afrika beter te volgen en te begrijpen. Ex-hoofdredacteur Gie Goris schreef een persoonlijke hommage.

De energiefacturen mogen ons dan wel dwingen om de verwarming lager te zetten, toch zijn het vooral vluchtelingen die letterlijk én figuurlijk in de kou blijven staan. In deze nieuwjaarsbrief, gericht aan Hadja Lahbib, houdt MO*redactrice Tine Danckaers een warm pleidooi voor hun bescherming.

De neoliberale orde was te onrechtvaardig en te vervuilend, liet het volk weten. En dus moet het anders: de staat is steeds meer terug als een actor in economie en maatschappij. Garanties op succes zijn er niet, en het wordt een lakmoesproef van menselijke solidariteit.

Extreemrechts werpt zich de laatste tijd, meer bepaald sinds de financiële crisis van 2008, steeds meer op als grote tegenstander van de globalisering. Maken zij de dromen van de andersglobalisten uit de jaren ‘90 waar?

Auteur en journalist Karel Michiels heeft een huisje met een tuintje, een hond en drie katten. Hij houdt zich angstvallig aan zowat alle wetten en voorschriften die de maatschappij heeft uitgevaardigd, ook als zelfstandig ondernemer. En toch vertoont hij nu al bijna een halve eeuw misdadig gedrag: hij rookt wel eens cannabis.

We delen allen het diepmenselijke verlangen naar een banaal leven, schrijft Geert van Istendael in zijn bijdrage aan “Onvoltooid Verleden Tijd”. De hoop op zekerheid, sociale bescherming en de afwezigheid van repressie.

Auteur Rachida Lamrabet roept op om verantwoordelijk en zorgzaam om te gaan met elkaar, met de taal waarmee we over elkaar spreken, en met de toekomst van de stad waarin de volgende generaties zullen wonen als wij alles uit handen hebben gegeven. Dat alles, schrijft ze, zit in het filosofische begrip "al amanah". 

‘Als we ons niet bewust zijn van de oerneiging om anderen een etiket op te kleven, openen we de taalregisters om racisme “relatief” te noemen.’ Daarom moeten we volgens Mark Van de Voorde reflecteren over menswaardigheid als een tere roos.

Jan Hunin keert voor zijn boek Niemandsland. Een reis naar de oorlog in Oekraïne terug naar het Donetsbekken, vijf jaar nadat hij er verslag deed van de gruwelen van de oorlog. Het is een gebied waar westerse journalisten allang niet meer welkom zijn. Een mooi land, schrijft Hunin. Mooi maar meedogenloos.

Politiegeweld is een van de verontrustende, wereldwijde thema’s van dit vervloekte jaar 2020. Vanuit de Verenigde Staten klinkt de roep om de politie af te schaffen. Elders wint de idee terrein om bijvoorbeeld de Wereldhandelsorganisatie of de hele ontwikkelingssamenwerking te dumpen. Kunnen we een betere toekomst bouwen door het kreupele heden af ...

Sulaiman Addonia moest zijn moeder achterlaten om schrijver te worden. En dat was nog maar het begin. In deze getuigenis neemt hij ons mee op de weg naar – werkelijk – vrije woorden, waarbij de schrijver allerlei onverwachte vormen van censuur moet overwinnen.

Ter ere van haar zeventigste verjaardag organiseerde de Raad van Europa een essaywedstrijd, waarin jongeren werden uitgedaagd om na te denken over de kansen en uitdagingen voor het Europa van de toekomst. Freya Moonen is de Vlaamse laureaat. Haar essay lees je hier. ‘Alle mensen zouden het recht moeten hebben om een gezonde wereld te erven van ...