In Huize Rajani gaat de Israëlische auteur Alon Hilu zonder omwegen in op een van de grootste zionistische taboes: de tragiek van de landonteigeningen van Arabische bewoners aan het einde van de negentiende eeuw.

Arundhati Roy is allang niet meer de exotische verschijning die ze in 1997 was, toen ze met De God van Kleine Dingen internationaal doorbrak. De schrijfster heeft zich intussen ontwikkeld tot een van de meest persistente en kritische commentatoren van de Indiase samenleving.

Avraham Burg, ex-parlementslid van de Israëlische Arbeiderspartij, heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt met dit boek, dat recent in Nederlandse vertaling ging. Burg neemt de heiliging van de shoah door Israël danig op de korrel. Dat deed ook de Amerikaanse Norman Finkelstein met zijn boek de Holocaust-Industrie, en die is intussen niet meer ...

Stel: je publiceert een boek en niemand leest het, je organiseert een debat en niemand komt luisteren. Dat is om alle hoop voor de mensheid te verliezen. Dat probleem hadden Bleri Lleshi en Marc Van den Bossche niet, toen hun Identiteit en Interculturaliteit. Identiteitsconstructie bij jongeren in Brussel begin februari verscheen.

Kenners zeggen dat literaire werken meerdere laagjes hebben, zoals de millefeuilles die mijn grootmoeder zo lekker bakte. Als dat klopt, dan is het nieuwe boek van Gillian Slovo behalve een pageturner ook een literair werk.

Herinnert u zich het magische moment waarop Nelson Mandela in 1995 de grasmat opliep, in het shirtje van de Springboks, de nationale –en door zwarten gehate– rugbyploeg?

Guy Poppe volgde als journalist bij de VRT-radio jarenlang Afrika en dus ook de Democratische Republiek Congo. Hij schreef met De boom waarnaar ze stenen gooien het zeer leesbare dagboek van zijn vele tochten door de vroegere Belgische kolonie.

Een sportproject opzetten om Afghaanse meisjes uit hun isolement te halen. Het lijkt onwaarschijnlijk maar het kan, en zelfs op een succesvolle manier. Dat bewijst Awista Ayub met dit verhaal.

Wat gebeurt er met een succesvol romanschrijver die zich buiten de scherp omschreven grenzen van zijn beroepsgroep begeeft en zijn taalvirtuositeit niet langer inzet om imaginaire werelden te creëren maar om vlijmscherpe analyses te maken van maatschappelijke wantoestanden?

Van Moskou tot Rio sieren stencil prints de muren van grootsteden. Sjabloongraffiti zijn niet langer uit het straatbeeld weg te denken, kalkstenen en betonblokken zijn verworden tot het canvas van de actualiteit. Reden genoeg voor de Nederlandse uitgeverij Lebowski om het werk van twee toonaangevende sjabloonspuiters te bundelen.

Tientallen ervaren journalisten afgedankt, steeds meer synergieën tussen kranten, minder buitenlandberichtgeving en onderzoeksjournalistiek, copy paste tot principe verheven… de Vlaamse media maakten de voorbije jaren geen al te beste beurt. Is er nog toekomst voor de journalistiek?

Nigerianen en literatuur: het is een combinatie die wérkt. De oudere generatie –met Ben Okri, Buchi Emecheta, Wole Soyinka en Chinua Achebe– verwierf wereldfaam in de jaren tachtig en negentig, de jongere generatie –met Chika Unigwe, Helen Oyeyemi en Chimamanda Ngozi Adichie– is goed bezig in die reuzenvoetstappen te treden.