Heeft de economische globalisering vreemdelingenhaat en racisme in Europa in de hand gewerkt? In de jaren negentig is dat ongetwijfeld het geval geweest, maar de meest opvallende gevolgen deden zich voor op plaatsen waarvan gedacht werd dat ze minder gevoelig waren voor dit soort van politieke en sociale ontwikkelingen.

De bestraffing van racistische of xenofobe uitingen via de (gedrukte) media was tot voor kort onbestaande. De niet-vervolging of niet-bestraffing van racistische of xenofobe publicaties (boeken, tijdschriften, brochures, verkiezingsfolders...) was het gevolg van het feit dat dit soort misdrijven als drukpersmisdrijven diende beoordeeld te worden do ...

In november ’95, in Parijs, interviewde één van ons jongeren uit de migratie. Het was de periode net na de bomaanslagen in de metro. Parijs leek op een belegerde stad door de opvallende campagne Vigilance Pirate met zijn zwaar bewapende patrouilles van politie, gendarmerie en leger.

Het is niet zonder belang welke inhoud en verklaring men aan het racisme toekent. Het antiracisme staat daar niet los van. In een antropologische visie van het racisme schrijft men het verschijnsel toe aan de aard van de mens en/of aan de aard van de samenleving. Racisme is dan verwant met etnocentrisme, al valt het er niet per se mee samen.

Sinds eind november 1999 - de anti-WHO-protesten in Seatlle - beschikt de wereld voor het eerst na de val van de Berlijnse Muur opnieuw over een actieve antikapitalistische beweging die in staat is om mensen te mobiliseren.

U bent al van tijdens de middelbare school (Moufida Tlatli is ondertussen 50) gefascineerd door film, maar toch duurde het tot '93 voor u uw eerste film maakte. Wat hield u tegen?

Guasuntos, een klein Ecuadoraans dorp in de Andes, loopt leeg. In de geglobaliseerde wereld van vandaag heeft het geen rol meer te spelen. De inwoners wachten niet meer op betere tijden en veelbelovende projecten. Zij nemen hun toekomst in eigen handen en emigreren naar Amerika of naar Europa. De huizen vervallen en de akkers blijven onbewerkt. Het ...

Iedereen in Vlaanderen woont op een steenworp van Beveren, Ternat, Deurne, Brussel, Bierbeek, Dendermonde, Heist-op-den-Berg, Waregem, Bornem, Tilburg, Leopoldsburg, Evergem of Diksmuide. Daarom kan dit stukje beginnen met de ronkende aankondiging: deze maand in een cultureel centrum in uw buurt: Kimmo Pohjonen!

Bij het begin van de twintigste eeuw wou kunst vernieuwend te zijn. De vooruitgangsgedachte floreerde als nooit tevoren en ook kunstenaars wilden met tekst, beeld of melodie bijdragen aan de nieuwe en betere wereld die er onstuitbaar zat aan te komen. Honderd jaar later schiet van die verwachting noch van die ambitie veel over.

Het moet in 1991 zijn geweest. Ik was, na omzwervingen door het politiek onrustige Senegal en de verdorde Kaapverdische Eilanden, in Guinee-Bissau aanbeland, een land dat nog tot het verbrokkelende Oostblok behoorde. De militaire sovjetadviseur, gehuwd met het lokale diensthoofd van Aeroflot, had zijn koffers al gepakt en droomde puffend en zweten ...

De affiche waarmee 11.11.11 dit jaar uitpakte, zette hier en daar kwaad bloed. De erg stereotiepe foto van het zwartje-dat-er-erg-aan-toe-is, vonden sommigen niet meer kunnen omdat ze meer schade aanricht dan goed doet, meer ontgoocheling voortbrengt dan bewustzijn. Is het inzamelen van geld dat wel waard? En was dit dan 11.11.11 nieuwe stijl? Moet ...

Als één accordeonist een prijs verdient voor de langste staat van dienst, dan is het wel de Argentijn Alfredo Marcucci. In het Buenos Aires van de jaren dertig kreeg hij voor de eerste keer een bandoneon in zijn handen. Vierenzestig jaar later heeft Buenos Aires plaats gemaakt voor Vlaams Brabant, maar Marcucci tovert nog steeds de mooiste tangomel ...