Burundi werd lang beschouwd als één van de zeldzame goede voorbeelden op vlak van post-conflict heropbouw. Zestien jaar na het vredesakkoord, zit Burundi echter muurvast in een complexe crisis, waarvan vele waarnemers vrezen dat die kan uitmonden in een burgeroorlog. Een analyse van Tomas Van Acker van de Conflict Research Group (UGent).

Mensenrechtenactiviste Marguerite Barankitse noemt Burundi een “schurkenstaat” en diens leider, Pierre Nkurunziza, de titel “president” onwaardig.

In Burundi zitten vijf middelbare scholieren nog steeds in de cel nadat ze er op 3 juni van beschuldigd werden de president te hebben beledigd. Jongeren protesteren er al ruim een jaar tegen het regime, maar elke vorm van protest wordt door president Nkurunziza de kop ingedrukt.

De koffiehandel is de tweede grootste markt ter wereld. Ook Burundese boeren proberen hun koffiebonen op die markt te brengen. Samen met enkele partners investeert de Koning Boudewijnstichting in een koffieverwerkingsfabriek terplekke: een evenwichtsoefening tussen winst maken en sociale inzet.

Dag op dag een jaar geleden kondigde Burundees president Pierre Nkurunziza zijn ongrondwettelijke kandidatuur voor een derde ambtstermijn aan. Weken volksprotest volgden, maar Nkurunziza werd verkozen. Jolien Dekyvere liep toen stage in het land en blikt terug.

De herverkiezing van president Nkurunziza in 2015 zorgde in Burundi voor een heropflakkering van geweld dat tien jaar onder controle geweest was. Kamp Nyarugusu in buurland Tanzania huisvest vandaag meer dan honderdvijftigduizend mensen en is het derde grootste vluchtelingenkamp ter wereld. Toch lijkt de internationale gemeenschap voorlopig de ande ...

Terwijl de gevestigde presidenten van de naburige landen –Oeganda, Rwanda, Democratische Republiek Congo (DRC)– politieke spelletjes spelen om opnieuw verkozen te kunnen worden, gebruikt hun Burundese ambtgenoot openlijk geweld om elke oppositie te onderdrukken nadat hij zich heeft laten verkiezen, wat in strijd was met de& ...

Brussel maakte zich op voor een viering van Leopold II en columniste Olivia Rutazibwa kroop in de pen. Ze vraagt zich af wanneer België eindelijk het koloniale verleden in de ogen durft kijken en hoe onze wonden kunnen helen.

De wantoestand in mijn huidig buurland is al enige tijd aan de gang, maar in de Westerse media lees ik momenteel enkel een update over het aantal doden. Ik beland als bij toeval op een conferentie voor Burundese journalisten en krijg de context die in onze mainstream media vaak afwezig blijft.

Na een uiterst moorddadige 11 december in Bujumbura, lijkt het alsof het geweld in Burundi een versnelling hoger schakelt. De Congolese onderzoeker Aymar Nyenyezi sluit een genocide niet uit. ‘Zelf weiger ik mij aan voorspellingen te wagen, maar ik ben ook niet schizofreen. Het is zeker een mogelijkheid, vooral als er niet dringend iets  ...

Hiv verspreidt zich sneller in de periode net voor een gewapend conflict. Onderzoek in zesendertig Afrikaanse landen heeft dat uitgewezen.

‘Noem mij maar Franck. Ik gebruik liever niet mijn echte naam, want ik ben bang. Ik ben bang dat ze mij gaan vinden. Ze zoeken iedereen, want iedereen is hier verdacht.’ Een heel reëel dagboek van toenemende repressie en angst in Burundi. Alleen de naam van de auteur is fictief.