Het was een week van extremen. Extreem geweld. Extreme angst, afgrijzen en afkeuring. Extreme passie en onverschilligheid, hypocrisie en oprecht medeleven. Extreme samenhorigheid, maar ook versplintering en antagonisme.

Wat zou je zeggen aan je jongere zelf? En wat als je nu jong was? Hoe kijk je naar de tijd, en de wereld waar je in geworpen bent?

Wat vooral pijn doet is de voorspelbaarheid. Dat er mensen zijn die onmiddellijk kunnen zeggen dat de grootste slachtoffers van zo’n aanslag de moslims zijn, en hoewel je denkt 'kom, neen, we zijn beter dan dat', daar heb je het meteen: de moskeeën die aangevallen worden, de moslims die op straat worden neergeschoten, de haatberichten overal, ...

Wat is het internet toch een geweldige uitvinding. Het is de perfecte loopbrug waarlangs de mensheid uit de puinen van de productie-economie kan ontsnappen naar de wonderlijke wereld waarin kennis het ritme der dingen aangeeft.

Geweeklaag en kreten van ongeremde woede klonken op uit de glazen grafstenen bij het Schumanplein. Ik kan het schier horen als ik buiten treed, dat plein ligt niet ver van mijn voordeur, ik kan er te voet heen, moeiteloos, ondanks mijn gezegende leeftijd. Ja, mijn huis staat in de onmiddellijke nabijheid van het Europese Kremlin, het Europese Versa ...

2014 was een jaar als alle andere. En toch ook niet. Laat ons klinken op wat ons sterk maakt.

Mijn december is tot nu toe erg voorspelbaar. Het is koud en ik erger mij aan vanalles. Ik erger mij bijvoorbeeld aan Facebookstatussen over hoe slecht het zou zijn om te poseren voor een foto met een kerstboom als moslim, of nog erger: met een kerstboom in je huis. De voorspelbare reactie van mijn kant is trots een foto delen van een mooie kerstbo ...

In het Louvre staat vlakbij die schone Venus van Milo een kast met drie hoofden. Knappe koppen - Plato, Aristoteles en Socrates – die doen stilstaan bij het nut van filosofie voor het dagelijkse leven. Dit triumviraat van het denken komt ook – met de wanhoop op het gezicht – terug in een verontrustende infographic met ee ...

Je wilt het niet weten. Wat de mannen wordt aangedaan. Hoe de vrouwen moeten lijden. Waarom er niet eens mededogen met de kinderen is. En hoe het komt dat er bijna niemand in de wereld van wakker ligt.

Het einde van het jaar zou een tijd van reflectie, bezinning, terug- en vooruitkijken kunnen zijn. Soms is het dat ook, maar vaker is er sprake van het omgekeerde.

Boko Haram. Ebola. Ferguson. Malaysian Airlines. ISIS. De ellende blijkt niet op te houden. Soms ben ik bang om naar het journaal te kijken. Op persoonlijk vlak heb ik ook met wat donkere dagen te maken. Het lijkt alsof het gisteren was dat ik plannen maakte voor 2014. Ik heb niet alles bereikt wat ik hoopte te bereiken, maar …

Ondanks het feit dat de diversiteit blijft toenemen, heeft België nog een lange weg af te leggen wat betreft omgaan met dit gegeven. Van de politiek en de media tot het brede middenveld, allen zijn ze in hetzelfde bedje ziek. Nochtans kan en moet het anders.