Aanslag op mangrovewouden brengt brandwondencentra in moeilijkheden

Le The Trung, de Vietnamese arts die de techniek ontwikkelde, zegt dat het moeilijker wordt aan genoeg kikkers te komen. De centra waar met kikkerhuid wordt gewerkt, moeten soms naar andere oplossingen uitwijken. De transplantatie van het beste materiaal - menselijke huid - is veel duurder, en andere technieken vergroten de kans op infectie en verlengen de genezingstijd.

In Vietnam lopen elk jaar 2 tot 3.000 mensen gevaarlijke brandwonden op. Van de slachtoffers met derdegraadsverbrandingen sterft de helft omdat er niet genoeg menselijke huid beschikbaar is voor transplantaties. De huid van kikkers wordt gebruikt als voorlopig transplantatiemateriaal voor minder erge verbrandingen.

De meeste Vietnamese kikkers leven in de mangrovewouden, moerasbossen in de buurt van de kust. Maar die bossen worden bedreigd door de aanleg van grote garnalenkwekerijen. De vijvers nemen veel plaats in beslag, en blokkeren de instroom van zeewater in de omliggende moerassen. Ook ontbossing en afvallozingen doen het unieke ecosysteem wegkwijnen. De Ca Mau, één van de zijrivieren van de Mekong, krijgt elke dag 10.000 kubieke meter huishoudelijk afval en het dubbele van die hoeveelheid industrieel afval te verwerken. Vietnam is de voorbije 60 jaar al 220.000 hectaren mangrovewoud verloren, en de toekomst van de 175.000 hectaren die overblijven, is hoogst onzeker, stellen milieuactivisten.

Trung, die zijn opleiding als brandwondenspecialist in de Sovjet-Unie kreeg en zijn aparte techniek baseerde op het gebruik van kikkervlees in de traditionele geneeskunde in Vietnam, vindt dat de brandwondencentra absoluut moeten doorgaan met het gebruik van kikkerhuid. Het is goedkoop, veilig en gemakkelijk, legt Trung uit. Trung voerde zijn eerste geslaagde behandeling uit in 1965, maar de techniek kreeg pas in 1994 internationale aandacht. Vorig jaar kreeg Trung het bezoek van 45 wetenschappers en artsen uit Groot-Brittannië, die de methode nader wilden bestuderen. Maar kikkerhuid is vooral interessant voor arme landen die zich duurdere transplantatietechnieken niet altijd kunnen veroorloven.

Trung ijvert nu voor de oprichting van een centrum waar menselijke huid in voorraad kan worden gehouden voor transplantatiedoeleinden. Tot dusver heeft Vietnam nog geen dergelijke ‘huidbank’. Door het verdwijnen van de kikkers wordt de nood alleen maar dringender, oordeelt de wetenschapper. Orgaantransplantatie is nog niet ingeburgerd in Vietnam, maar Trung hoopt dat menselijke huid goedkoper wordt als het land eenmaal een wet heeft die de afstand van organen en weefsels regelt. (PD)