AfroCubism

Ondanks de aanhoudende dikke mist vonden we afgelopen dinsdag in hartje Brussel de weg naar het Paleis voor Schone Kunsten. De bühne van de majestueuze Henry Le Boeufzaal is niet voor elke sterveling weggelegd, maar gelukkig verleent AfroCubism onderdak aan een niet onaardig aantal sterren aan het Cubaanse en Malinese muziekfirmament.

AfroCubism poogt beide muziekculturen te versmelten — het droomproject dat Ry Cooder voor ogen had in 1997 maar dat door visaproblemen van de Afrikaanse delegatie uiteindelijk uitmondde in het Buena Vista Social Club fenomeen — en hun gelijknamig debuutalbum bleek alvast aan te slaan. Het album werd door de internationale en nationale pers op handen gedragen, al klonk hier en daar ook een kritische noot.

Met hooggespannen verwachtingen zagen we de rij doorwinterde klassemuzikanten aantreden met in de frontlinie tropicalidad.be-helden als Toumani Diabaté (dé onbetwiste kora-maestro), Eliades Ochoa (begenadigd gitarist en toenertijds de jeune premier tussen de Buena Vista Social Club opa’s), Bassekou Kouyaté (onze favoriete ngoni-kunstenaar) en Baba Sissoko (talking drum magiër). Ook Djelimady Tounkara (gitaar), Kasse Mady Diabaté (zang), Lassana Diabate (balafon) en de klassieke Cubaanse backing band bleken uit het betere hout gesneden.

Het werd al gauw duidelijk dat AfroCubism live over een pak meer slagkracht beschikt dan op plaat. Ze vertrokken allerminst met de handrem op en spoedig mochten de onophoudelijk kabbelende ritmes welig tieren: het soort Afro-Cuban groove dat Orchestra Baobab tot een ware kunst heeft verheven.

Dat de Malinese en Cubaanse muziekgeschiedenis elkaars pad ooit hebben gekruist mag duidelijk zijn, al heeft elk nummer een fundament uit slechts één van de twee culturen. Dergelijk gemuggenzift was klaarblijkelijk niet besteed aan het Bozarpubliek dat met volle teugen genoot en nauwelijks kon blijven zitten. En gelijk hadden ze, want zo’n combinatie topmuzikanten levert muzikaal vuurwerk op — waarvan het noot-aan-noot snarenduel tussen Toumani en Bassekou bij ondergetekende tot op heden blijft nazinderen.

Van onder z’n zwarte cowboyhoed leidde Eliades Ochoa (nog steeds recordhouder is in de categorie ‘s werelds kleinste sik) zijn band door een meeslepende set die met de minuut intenser werd, zowel op als voor het podium. Na twee bisnummers zette AfroCubism een punt achter een (ietwat te kort) concert waarvan we met veel overtuiging kunnen verkondigen dat de afwezigen wederom ongelijk hadden.

Meer foto’s van het concert + extra links vind je op tropicalidad.be.