Congolezen in de Kivu hebben geen boodschap aan koudwatervrees

De recente agressie van rebellenleider Nkunda jaagde nog maar eens vele tienduizenden berooide Congolezen op de vlucht. Vluchtelingen die meestal onbereikbaar zijn voor de humanitaire hulpverleners. Alsof de mensen in Noord-Kivu al niet genoeg miserie te verteren kregen. Het geweld in het oosten van Congo dreef de voorbije jaren honderdduizenden mensen op de vlucht.
De VN-Veiligheidsraad in New York was zo hoffelijk om Laurent Nkunda een vingerwijzing te geven. Of de krijgsheer zich asjeblief terughoudend zou willen opstellen, en het vredesproces zou willen respecteren. Kan de VN-vredesmacht in Congo extra manschappen krijgen? Daarover zijn ze er nog niet uit in New York.
Laurent Nkunda zelf voelt zich heer en meester in ‘zijn’ Noord-Kivu. Als ik zin heb, trek ik toch gewoon naar eender welke plek in Congo, verklaarde hij deze week onbescheiden. De krijgsheer blijft het doen voorkomen alsof hij de Congolese Tutsi-gemeenschap in bescherming neemt. Zijn broodheren in Rwanda lachen in hun vuistje. Een voortdurende instabiliteit in Oost-Congo komt velen goed uit. Alleen: de inwoners van de Kivu zijn wel het kind van de rekening. Nog maar eens.
De internationale gemeenschap mag niet nog maar eens lijdzaam toekijken hoe een would be-generaal het grote Congo op de knieën dwingt. De Europese Unie hecht, zoals bekend, veel belang aan diplomatieke gesprekken. Wie zijn wij om ons te verzetten tegen diplomatiek overleg, zeker als de bevolking in Oost-Congo hier beter van wordt? Maar het valt te vrezen dat de diplomatie de verstoorde verhoudingen in de regio niet goed zal krijgen. Of toch zeker niet definitief.
Een opstandeling als Nkunda verstaat maar één taal, die van het militaire geweld. Alleen met geweld zijn krijgsheren van dit slag ooit klein te krijgen. De VN-vredesmacht in Congo moet van haar bazen in New York dringend een veel fermer mandaat krijgen. Zodat de blauwhelmen veel meer initiatief kunnen nemen en Nkunda kunnen aanpakken. De EU mag ook niet dralen. Het is wenselijk en noodzakelijk dat ze dringend een krijgsmacht op de been brengt om de blauwhelmen met man en macht bij te staan.
De Belgische regering moet spijkers met koppen slaan. Ze mag niet aarzelen om ook Belgische militairen te leveren voor een EU-krijgsmacht. ‘Onze jongens’ zitten in Afghanistan en Libanon. Waarom niet in Oost-Congo? De moord op de Belgische para’s in Rwanda (1994) mag geen alibi blijven om nooit of te nimmer Belgische soldaten in te zetten voor militaire acties in Midden-Afrika. Dat is al te gemakkelijk.
Toegegeven, Nkunda opereert in een gebied met veel brousse zodat hij alle kans heeft om guerilla-tactieken toe passen. Guerillero’s klein krijgen is niet eenvoudig, zoals we merken door de ervaringen in Afghanistan.
Maar verstandig en kordaat militair geweld is, jammer genoeg, wel noodzakelijk om Laurent Nkunda aan te pakken. Van diplomatieke gesprekken is dit heerschap niet onder de indruk. Tenzij voor de schone schijn. Getuige wat er terechtkwam van het vredesproces in de Kivu waarover begin 2008 afspraken werden gemaakt.
De gewone Congolezen rekenen op de internationale gemeenschap. Op Europa. En ook op België. Laten we ze vooral niet in de steek laten.
Denis Bouwen en Jelle De Mey zijn Congowatchers en verbonden aan de redactie van CongoForum (www.congoforum.be). Ze schreven dit opiniestuk in eigen naam.