Lang niet alle Koerden willen een VS-oorlog tegen Iran

Idris Hormazina hurkt samen met een andere ontsnapte Koerdische peshmerga-strijder (verzetsstrijder) bij een oliebrander in het kantoor van de Koerdische Democratische Partij (KDP) net buiten Koysenjak, vlakbij de sneeuwbedekte pieken die de Iraakse grens met Iran markeren. Ze hebben ons gemarteld, zegt hij. Hij is 34, maar zijn haar is al wit. Ze blinddoekten ons, bonden onze handen, en sloegen ons met kabels en met geweerkolven. Ze probeerden ons verzet te breken met leugens dat onze familieleden in de cel ernaast zaten of dat ze het land ontvlucht waren en we ze nooit meer zouden zien.

Na drie maanden dagelijkse martelingen, bekenden Idris en zijn vriend dat hun lidmaatschap van de Iraanse KDP. Ze moesten voor een geheim militair tribunaal verschijnen. Ze zeiden dat we geen advocaat kregen, zegt Idris. Ze zeiden dat de Islamitische Republiek god op aarde vertegenwoordigt, dat wij tegen de Islamitische Republiek werkten en dus tegen god. Dus zouden we gestraft worden.

De twee peshmerga-strijders werden schuldig verklaard en naar de gevangenis van Karaj gestuurd, een van de grootste strafinstellingen voor zware criminelen in Iran. Negen op de tien gevangenen zijn er verslaafd aan opium, zeggen de twee Koerden. Besmettelijke ziekten waren schering en inslag en de directie doet geen enkele inspanning om politieke gevangenen te scheiden van gewone misdadigers.

Na vijf jaar achter de tralies slaagden de twee erin te ontsnappen en staken ze de grens met Irak over in de bergstreek vlakbij Haj Omran. Begin deze maand bereikten ze het KDP-kantoor.

Nu ze de harde woorden van de Amerikaanse president George W. Bush over Iran hebben gehoord, hebben ze gemengde gevoelens. Natuurlijk willen ze het Iraanse regime zien vallen. Maar ze zijn tegen een door de VS gefinancierde oorlog.

Ze delen die gevoelens met vele andere Koerden in Noord-Irak. Voor de oorlog in Irak smeekten de Iraniërs dat Amerika hen zou komen bevrijden, zegt Mohammed Amin. Hij is een Koerdische vertaler die voor de oprichting van de Koerdische autonome regio in Irak na de eerste Golfoorlog in 1991 lange tijd als vluchteling in Iran woonde. Maar nu weten ze dat als Amerika dat doet, Iran een tweede Irak zal worden. Ze weten dat een vredevol dictatorschap beter is dan een democratische chaos waar niemand weet wát zal gebeuren.

De Koerden verschillen ook van mening met de regering-Bush over de strenge sancties tegen Iran. Die bestaan sinds 1979 en werden in 1996 onder Bill Clinton verstrakt. Als mensen onder dit soort sancties moeten leven, worden ze armer en verslechtert hun situatie, en hebben ze alleen oog meer voor de manier waarop ze hun kinderen eten kunnen geven. De overheid heeft het gemakkelijk om zo’n hongerige mensen onder de duim te houden, zegt Idris Hormazina. Hij hoopt dat Bush de sancties zal opheffen.

Het ziet er echter niet naar uit dat Bush de wens van Idris zal vervullen. Integendeel, de VS-minister van Buitenlandse Zaken Condoleeza Rice zocht tijdens haar Europese reis eerder deze maand juist steun voor wereldwijde VN-sancties tegen Iran. Het is duidelijk dat als Iran er niet toe gebracht kan worden om aan de internationale verplichtingen te voldoen… de statuten van het Internationale Atoomagentschap aangeven dat Iran naar de VN-Veiligheidsraad moet worden verwezen, zei ze op 9 februari. Dat zou uitgebreidere sancties betekenen. Ik denk dat de boodschap er is, de Iraniërs moeten die boodschap krijgen, zei ze. En voegde eraan toe dat Teheran moet weten dat er andere stappen zijn die de internationale gemeenschap kan zetten. (ADR)