Onbetaald verlof om te werken

Ze is van boerenafkomst en heeft in België gewerkt rond alternatieve straffen voor jongeren . De voorbije weken plukte ze samen met echtgenoot Geert koffie in een boerendorpje. De droom om ontwikkelingswerk te gaan doen, heeft ze aan haar nonkel te danken. Die was missionaris in de Congo en bracht altijd vreemde beeldjes en grootse verhalen mee. Hilde volgde een ABOS-cursus, nam een jaar loopbaanonderbreking en gooide het op een akkoord met Geert. In september vertrok het stel naar Chiapas. Na een cursus Spaans kwamen ze in La Union terecht. Daar werden ze twee weken ingeschakeld als vredesobservatoren en vervingen ze de plots weggevallen leerkracht in de dorpsschool. De volgende halte was Acteal, een dorp waar in 1997 een massamoord op de indiaanse boeren plaatsvond. Hilde en Geert konden aan de slag in spelotheek. De bedoeling is dat de kinderen zich al spelend ontwikkelen en gevoelens en oorlogstrauma’s kunnen uiten. Hilde: ‘Dat was moeilijk werk. Een speelcultuur bestaat daar niet. De ouders hebben andere bezigheden en de kinderen worden in de huishouding ingeschakeld. Het is goed dat die kinderen ruimte krijgen om te spelen maar echt duurzaam is het allemaal niet. Eén van de favoriete spelletjes is oorlogje. De meisjes zitten dan thuis worteltjes uit de tuin te wassen of tortillas te bakken en de jongens komen met geweren binnenvallen. Zoiets kun je maar opvangen als er een permanente kracht is. Het project is bovendien afhankelijk van buitenlandse schenkers.’

Om het verblijf in Chiapas af te sluiten, gingen Hilde en Geert in op de vraag van de organisatie Abejas om te helpen bij de koffiepluk. Mensen die uit hun dorpen verdreven zijn hebben nog steeds, en terecht, schrik om hun velden te bewerken. De aanwezigheid van buitenlanders betekent een zekere bescherming tegen militair geweld. Hilde is in de wolken over de koffiepluk: ‘Ik werk graag en we leven met de families mee. In het dorp beginnen ze ons te herkennen en we kunnen echt dingen uitwisselen. Dit is echt een heel intieme ervaring.’ De ontnuchtering zit er echter al aan te komen: ‘Het volgende halfjaar gaan we werken in een stadje dichtbij Chicago, in een project met alternatieve straffen voor jongeren. Maar we moeten terug naar Belgie om onze visa in orde te brengen. Pure bureaucratie. Geef mij maar een koffiestruik.’

Wie meer wil weten over vrijwilligerswerk in Chiapas: Comité Chiapas/Quinoa, Bosquetstraat 73, 1060 Brussel. 02.537 56 04.