Opvangcrisis: overheid neemt te weinig initiatief

Na de afkondiging van een 300-tal ‘crisis’opvangplaatsen in Elsene en het openstellen van een aantal kazernes voor de opvang van asielzoekers lijkt het ergste voorbij. Nieuwkomers die asiel aanvragen belanden voortaan niet meer op straat. Nochtans, gedurende een lange periode werden asielzoekers systematisch afgewezen wegens ‘verzadiging van het netwerk’. Deze mensen zijn vandaag nog steeds niet aan een opvangstructuur toegewezen. Dit betekent dat deze mensen die in België aankwamen en het recht hebben om opgevangen te worden door Fedasil, in de praktijk geen opvangplaats meer kregen en met een document van ‘niet-toewijzing’ wandelen werden gestuurd. Deze opvanggerechtigden kunnen enkel aanspraak maken op deze opvang via een juridische procedure. Eind oktober ging dit over 8000 asielzoekers.

Begin november 2010 werd reeds het leven geschonken aan een nieuw OriëntatiePunt Opvang (OPO) op de Antwerpsesteenweg, vlakbij dienst Dispatching Fedasil. Met het angstwekkend stijgend aantal nieuwkomers die toen de nacht noodgedwongen op straat moesten doorbrengen (ondermeer asielzoekers, families in onwettig verblijf met minderjarige kinderen en niet-begeleide minderjarigen), werd besloten een permanentie op poten te zetten die de grondrechten van deze doelgroep dient te garanderen.

Tijdens de permanentie van het OPO, ondersteund door 14 middenveldorganisaties, wordt enerzijds een advocaat toegewezen die een juridische procedure kan starten. Deze procedure kan Fedasil veroordelen om een opvangplaats te verzorgen, op straffe van een boete. Anderzijds wordt doorverwezen naar de meest geschikte sociale dienst, die instaat voor de verdere begeleiding. Dezer dagen gaat het Oriëntatiepunt aan de slag met de mensen die al langere tijd op

Zolang geen structurele maatregelen worden getroffen tegen deze opvangcrisis is dit OPO van mening dat de opvanggerechtigden moeten worden bijgestaan. Uit noodzaak.

aat verblijven. Zij belanden immers meer en meer in de marge en kunnen nog steeds hun opvangrecht niet automatisch afdwingen.

Naast het doel vooral snel en efficiënt te werken, dient vooral vermeld te worden dat het geenszins de bedoeling is van het OPO om de taken van het Federaal Agentschap over te nemen. Vanuit de trieste vaststelling dat het asiel- en migratiebeleid, en bij uitstek het opvangbeleid, op losse schroeven staat, willen wij deze doelgroep helpen hun rechten te doen gelden. Alle legerkazernes en winteropvangbedden ten spijt, vinden de initiatiefnemers van het OPO dat de overheid te weinig initiatief neemt om deze crisis niet verder te laten ontsporen. Bovendien geven de dwangsommen, die door de arbeidsrechtbank worden uitgesproken, of het logement in de hotelkamers, de indruk alsof het  in België lekker toeven is. De bittere realiteit is dat mensen bijzonder mondig en daadkrachtig moeten optreden om dit recht op huisvesting en medische zorgen juridisch af te dwingen, zoniet blijven zij in de kou staan. Dit sociojuridisch Oriëntatiepunt wil in het garanderen van deze basisrechten een verschil maken. Zolang geen structurele maatregelen worden getroffen tegen deze opvangcrisis is dit OPO van mening dat de opvanggerechtigden moeten worden bijgestaan. Uit noodzaak.

Ondertekenaars van dit opiniestuk: Beweging voor Kinderen zonder Papieren, Meeting, Protestants Sociaal Centrum, Socialistische Solidariteit, Unicef België

Partners van het OPO: ADDE, Beweging voor Kinderen zonder papieren, Caritas, CAW Archipel, CIRE, Convivial, Centre Social Protestant, DGDE, Foyer Regionaal Integratiecentrum, Medimmigrant, Meeting, SDJ, Solidarité Socialiste, Unicef België, Vluchtelingenwerk Vlaanderen.