Ricardo Brey: Geen Buena Vista social club

We praten uitgebreid over de golf van Cubaanse muziek die de wereld momenteel overspoelt. Brey is blij met de erkenning voor de bejaarde soneros, maar stoort zich aan het ‘culturele imperialisme’ waarmee de stokoude muziek nu gecommercialiseerd wordt. ‘Cuba wordt zo versmald tot een cliché waaraan iedereen moet beantwoorden.’ Hoewel, zelf ondervindt Brey geen last van de hype in wereldmuziekland. ‘Ik wil als Cubaans kunstenaar zo herkenbaar en universeel zijn, dat mensen zich niet afvragen welke nationaliteit de kunstenaar heeft; terwijl ik tegelijk mijn Cubaanse sensibiliteit niet kan of wil verloochenen.’

Een voorbeeld daarvan geeft Brey met zijn bijdrage aan het ‘geloof, hoop en liefde’ project. Je ziet een boom (in een park in Breda) met paraplu’s in diverse stadia van openheid. Het beeld treft in de eerste plaats omwille van zijn grafische kwaliteit, die uitnodigt om een eigen betekenis te geven aan de openplooiende paraplu’s. (Voor de weergave in Wereldwijd kozen we voor de foto in zwart-wit. in zeefdruk wordt de grafiek nog sterker.) ‘Als je een voorwerp als een paraplu omkeert’, vertelt Brey, ‘dan keer je ook de betekenis ervan om. Dan roep je een tegenovergestelde realiteit in het leven. Wat eerst een bescherming was tegen de regen, wordt nu een reservoir dat steeds verder open gaat, zonder dat je er nog iets aan moet doen. Het is een gebaar dat ik opdiepte uit een oude Afrikaanse traditie, maar ik heb niet de behoefte om Afrikaanse motieven op de paraplu’s te schilderen. Dat zou het mysterie en de uitdaging verdringen. Ik vond het een enorm hoopvol gebeuren, toen in de loop van enkele maanden die paraplu’s op hun eigen tempo open gingen: de mens kan verandering realiseren - ook al is het op kleine schaal - door één omkering. Ik geloof ook echt dat het leven zo in elkaar zit.’