“Ramadan: een maand voor lichaam en ziel”

De film is een korte introductie tot de ramadan, de eventuele gezondheidsrisico’s die ermee gepaard gaan, maar ook de universaliteit van het vasten. Vooral dit laatste wilde de regisseur beklemtonen door naast een islamgeleerde ook een rabbijn en een bisschoppelijk vicaris in zijn reportage op te voeren. Het vasten is immers een eeuwenoude traditie die voorkomt in bijna alle grote religies.

Culturele verschillen overstijgen

Ismail Belbattahs bedoeling was het overstijgen van culturele verschillen binnen onze samenleving en het gemeenschappelijke te benadrukken. Het was zijn intentie ‘om een steentje bij te dragen tot een beter begrip’. ‘Waarom wordt er altijd gekeken naar verschillen? We moeten kijken naar wat we samen delen.’ zo stelt Belbattah nog. De regisseur heeft de reportage daarom kort genoeg gemaakt (ongeveer 20 minuten) om zo de verspreiding ervan naar scholen en cultuurcentra aan te moedigen.

Bij afloop van de reportage was er ruimte voor een groepsdiscussie, waarbij vooral de sterke verdeeldheid tussen het heterogene publiek opviel. Er ontspon zich al snel een discussie tussen autochtone Antwerpenaren en Antwerpenaren van Turkse en Marokkaanse origine, niet over de ramadan maar over de gelijke plaats van man en vrouw binnen de islam. ‘Heel vaak gaan we cultuur verwarren met religie’, zo luidde het antwoord van een islamgeleerde. ‘De islam is een religie van gelijkheid, het zijn de oude tradities die aangepast moeten worden’. En misschien was het feit dat het overgrote deel van de zaal gevuld was met moslima’s wel het bewijs dat deze tradities inderdaad aan het veranderen zijn.

Verenigd door voedsel

Maar ook binnen de allochtone gemeenschap waren er sporen van verdeeldheid. Een bekeerde Indonesische moslima klaagde erover dat ze zich eenzaam voelde en zich niet opgenomen voelde binnen de Antwerpse islamgemeenschap. Op het einde van de discussie verweet een man van Turkse origine de Marokkaanse gemeenschap haar vakantiedagen voor het Suikerfeest nooit op voorhand aan te vragen, waardoor werkgevers in de problemen komen. Ondertussen beklaagde een ex-monnik zich over het feit dat in het christendom de sociale cohesie en het vasten van weleer teloor is gegaan. In één zaak was iedereen echter verenigd, de verheugde blik die geworpen werd op de Marokkaanse en Turkse hapjes die na de groepsdiscussie werden uitgedeeld.