Het huwelijk

Zo zaten mijn collega Hassan en ik deze middag te eten in een nieuwe stad in wording. Met stukjes brood ontgonnen we groeten en vlees uit dezelfde tajine. Door de gezellige babbel die ontstond merkte ik pas laat op dat een deel van het gebit van het geitje dat haar leven had geschonken aan onze maaltijd ergens verstopt zat onder een struik ajuinsnippers.

Hassan is een dertiger, vader van twee dochters, en de directeur van het bureau waar ik werk. Hij is een vroom man, die iedere dag trouw zijn gebed doet. Sommige mensen die zich religieus voordoen blijken bij nader inzien nogal hypocriet te zijn, maar Hassan niet. Hij handelt volgens de waarden die hij verdedigt. Ik vind het altijd boeiend om zijn visie te horen en met hem te discussiëren.

Ons gesprek ging over relaties, en zo kwam ik erbij hem te vragen hoe hij zijn vrouw ontmoet had. Hassan vertelde dat zijn latere vrouw vroeger de buurvrouw van zijn broer was. Het gebeurde dat hij op bezoek ging bij zijn broer en haar op straat tegenkwam. Dan praten ze even, en op die manier kenden ze elkaar al een beetje. Hassan was eigenlijk wel geïnteresseerd in haar en dus ging hij op zoek naar haar achtergrond. Of ze een goed diploma had en of ze wel goed van inborst was, dat waren zaken die Hassan belangrijk vond. De vrouw van zijn broer bleek haar goed te kennen en moedigde hem aan initiatief te nemen. Dus ging hij op een dag naar het vertaalbureau waar ze werkte.

Geheel verrast was ze niet door zijn komst en ze spraken af dat ze zouden praten als haar werk gedaan was. En zo spraken ze ’s avonds af en terwijl ze samen naar haar huis liepen vertelde Hassan dat hij wel iets serieus met haar wou beginnen. Hij vroeg of ze al beloftes had gemaakt aan iemand, maar ze verzekerde hem van niet. Ze zag het wel zitten, maar uitgaan deden ze niet echt in de tijd die volgde. De enige afspraakjes die ze hadden was als Hassan na haar werk met haar meewandelde naar huis. Zo ging het drie maanden lang. Toen vonden ze het genoeg en lichtten ze hun ouders in en trouwden. Jonge twintigers waren ze toen, en ondertussen zijn ze elf jaar getrouwd.

Hassan vond het goed om jong en snel te trouwen, en betreurde dat veel jongeren daar tegenwoordig anders over denken. Inderdaad, de meeste jonge mensen die ik ken hebben helemaal nog geen zin om zich te settelen en wachten rustig af tot het juiste moment zich voordoet. En als het vinden van de ware dan toch moeizamer gaat dan gedacht, dan ontbreekt het in Marokko niet aan legendes van putten of rotsen waar je in of af moet springen om je droomprins of -prinses tegen te komen, al bestaat daarbij het risico dat de amoureuze ontmoeting zich noodzakelijkerwijs in een andere dimensie voltrekt.