Senegal trekt vergunning van 29 buitenlandse vissersboten in

In de 1 mei optocht trokken de vissersvrouwen van verschillende vakbonden nog de aandacht op de plundering van de Senegalese visgronden door grote Russische trawlers. Wat ze toen nog niet wisten is dat de avond ervoor de regering de vergunning van 29 buitenlandse schepen heeft ingetrokken.

Het probleem laat zich al verschillende jaren voelen. De vorige minister bevoegd voor visserij had het voor de Russische visserijvloot wel heel makkelijk gemaakt door de voorziene reglementen slechts losjes toe te passen. De trawlers hoefden geen Senegalese bemanning aan te monsteren, de vangst mocht direct op zee in cargo’s worden geladen, de schepen kochten geen proviand in Senegal, lieten er geen reparaties uitvoeren, kochten er geen brandstof. De enige tegenprestatie die van hen werd gevraagd was een financiële vergoeding van 22€ per ton vis: een habbekrats. Het vermoeden is dan ook groot dat de minister er zelf wel op een of andere manier persoonlijk voordeel moet hebben bij gehad, een regeerstijl die blijkbaar de laatste jaren van het bewind van Abdoulaye Wade ernstig heeft ondermijnd.

Zijn opvolger Macky Sall heeft veel werk om de Augiasstal uit te mesten. Vorige week werden 700 overheidswagens in beslag genomen bij voormalige bewindslieden. Deze week is aan het licht gekomen dat minstens 600 miljoen € overheidsgeld naar privérekeningen in het buitenland is versast. Het zou gaan om sommen die zijn afgeroomd van openbare aanbestedingen.

Dat de Russen elke dag met 200 ton vers buitgemaakte vis aan de einder verdwijnen is een regelrechte bedreiging voor de artisanale visserij. Voor meer dan 50.000 vissers is dat hun enige inkomstenbron. Met alle afgeleide diensten stroomop- en stroomafwaarts meegerekend zijn naar schatting minstens 1 miljoen mensen volledig afhankelijk van de visserij voor hun overleven.

In 2006 had Senegal nochtans alle vergunningen voor de zwaar gesubsidieerde vissersvloot van de Europese Unie al opgezegd. Maar boten uit onder meer Rusland, Marocco, Ukraïne, Mauritius of China konden snel in het gat springen. Officieel moeten ze buiten de 12-mijlszone blijven, maar bij gebrek aan middelen is er geen enkele controle, en ’s nachts wagen velen zich dichter bij de kust. De laatste tien jaar is de jaarlijkse vangst door Senegalese vissers dan ook met meer dan de helft gedaald.

Vissersorganisaties hadden vroeger al aangekondigd dat ze dit niet konden laten gebeuren, en dat ze vroeg of laat de wapens zullen opnemen tegen de buitenlandse vissersboten. “Kom ons dan niet van piraterij beschuldigen”, hadden ze gezegd, “zij zijn het die zich als piraten gedragen”.

Hopelijk maakt de regering nu snel werk van een goed uitgekiend visserijbeleid, want de intrekking van de 29 vergunningen kan alleen maar een begin zijn. Een land met beperkte middelen moet zich beleidsmatig kunnen beschermen tegen de economisch sterkeren die enkel maar komen om te nemen, zonder iets te geven.

Velen kijken met een bang hart naar Europa. Lidstaten met een grote vissersvloot zoals Spanje zijn zwaar aan het lobbyen opdat de visserijnormen die door de EU steeds strenger worden gemaakt enkel zouden gelden binnen Europese wateren. Dat zou een zware slag zijn voor vele artisanale vissers van heel West- en Noord-Afrika. Uitkijken dus of onze Europese politici het gemeenschappelijk visserijbeleid kunnen laten rijmen op ethiek.