Christine Andela, Jeudis de Cotonou

Met het label ‘ACS’ (Afrika, het Caraïbisch gebied en de Stille Oceaan) duidt de Europese Unie een diverse groep landen aan die  een gemeenschappelijk verleden hebben als Europese kolonie. Vanaf het tijdperk van hun onafhankelijkheid tot vandaag sloot eerst de EEG en later de EU een aantal verdragen met deze groep, die de basislijnen vormen van de Europese ontwikkelingshulp aan deze landen. Ze verlenen de betrokken landen een aantal voordelen die partnerlanden in Zuid-Amerika of Azië niet hebben. Die akkoorden kwamen onder druk door de afspraken binnen de Wereldhandelsorganisatie die dergelijke discriminatie niet toestaan.
 
Het meest recente akkoord is dat van Cotonou. Dat verschilt van de voorgaande Lomé-akkoorden door de nadruk die gelegd wordt op het belang van het maatschappelijk middenveld voor de ontwikkeling van een land. Meer specifiek richt men zich op organisaties met politieke en maatschappelijke doelen die niet tot de overheid of de privé-sector behoren, zoals vrouwenrechtenorganisaties, milieuverenigingen, boerenbewegingen of ook vakbonden. Het verdrag van Cotonou werd getekend in 2000 en loopt nog tot 2020. Ondertussen zijn we al over de helft van deze termijn en is er nog geen nieuw samenwerkingsverdrag in de maak. Om daarover overleg te plegen, inviteerden de grote Europese Noord-Zuidbewegingen zoals 11.11.11 hun partners uit Afrika.
 
MO* maakte van de gelegenheid gebruik om bij middenveldleiders van verschillende Afrikaanse landen te polsen naar hun menig over de uitdagingen waar hun land mee te maken heeft, hoe zij de toekomst zien en welke rol Europa daarin kan spelen.