Jongeren in opvangcentra krijgen sinds september geen warme maaltijden meer, maar enkel een toelage van zes euro, kwam MO*blogger Denise De Bondt per toeval te weten. Zij is voogd van enkele niet-begeleide minderjarige kinderen. ‘Is dit hoe we de toekomst ook voor onze eigen kinderen zien?

Als we willen dat iedereen in onze Vlaamse samenleving vlot Nederlands spreekt, dan moeten we misschien beginnen met een gunstiger klimaat te creëren om de taal aan te leren, schrijft Merel Overloop in haar eerste blog op MO*.

Een collega van blogger Rino Feys wacht al maandenlang in de hoop dat zijn gezin binnenkort naar België mag afreizen. De Dienst Vreemdelingenzaken heeft laten weten dat alles in orde komt, maar toch gebeurt er niets. ‘Het duurt te lang. Misschien zijn ze mijn familie vergeten.’

Denise De Bondt ziet ze komen en gaan, de jonge vluchtelingen die ze als voogd onder haar hoede krijgt. Dit jaar moet ze zeven keer afscheid nemen van “haar” kinderen. En dat gebeurt steeds met gemengde gevoelens.

Diversiteit op school blijft vaak beperkt tot ‘projectjes’, ondanks heel veel goedbedoelde acties. Het lijkt alsof sommige leerlingen onzichtbaar blijven, schrijft leerkracht en kersvers #WijZijnHier-blogster Ann Smedts. ‘Hoog tijd om daar kritischer mee om te gaan, zodat elke leerling zich gezien voelt.’

Blogster Lies Gallez tekende het verhaal van Ashia op. Zestien was ze, toen ze naar België kwam. Hoopvol, om herenigd te worden met haar moeder en hier naar school te kunnen gaan. Maar die hoop maakte snel plaats voor onzekerheid, toen bleek dat van moederliefde weinig sprake was.

Veel gekker moet het niet worden: de verontwaardiging bij de kijkers van Familie was groot toen in de populaire soap een (fictief) kind stierf in een auto-ongeval. Maar wanneer we beelden zien van kinderen en baby’s die in onmenselijke omstandigheden in opvangkampen wonen, of die omkomen van honger, dorst en ontbering, beelden van échte k ...

Meer dan drie jaar moest een jonge Afghaanse vluchteling het stellen zonder een woord van nieuws over zijn familie die in zijn geboorteland was achtergebleven. Tot hij een antwoord kreeg op de brief die hij zo lang geleden naar zijn ouders had gestuurd.

Negen jaar was de jongen, toen Wereldblogger Denise hem leerde kennen. Op zijn achtste met zijn familie uit Afghanistan gevlucht en onderweg kwijt geraakt. Als alles goed gaat, zal hij zijn vader, moeder, broers en zusje terugzien tegen dat hij twaalf is, na vier jaar van gemis, onzekerheid en radeloosheid. 

De ramadan is een maand van zelfdiscipline en bezinning, met het oog op fysieke en mentale zuivering door zichzelf te onthouden van wereldse deugden. De heilige maand vormt daarnaast ook een moment van samenzijn, van betekenis en gezamenlijke zingeving die mensen dichter bij elkaar brengt. Om al deze redenen zetten wij ons in onze leefgroep voor mi ...

Ik vernam enkele weken geleden dat onze manier van samenleven “superieur” is aan alle andere en ik haalde in eerste instantie mijn schouders op om zoveel onzin. Maar gaandeweg blijf ik me meer en meer ergeren, vooral aan de onvoorstelbare arrogantie die één zin, uitgesproken door een vooraanstaande politica, met zich ...

Met acht zijn ze. Acht “Niet Begeleide Minderjarige Jongeren” die hun uiterste best doen om hier, zo goed en zo kwaad mogelijk, aan te pikken en de dingen te doen die wij hier van hen verwachten. Denise De Bondt is voogd van de acht jongens die, op de vlucht zonder ouders, hier zijn beland. Zij vertelt hier hun en haar verhaal ...