Het klimaatprobleem is vooral een kwestie van ongelijke verdeling en van een beleid dat ongelijkheid in stand houdt en uitvergroot, schrijft MO*columnist Bieke Purnelle. Een ‘one size fits all’-beleid met wat sociale correcties hier en daar. Aan de kern van de zaken wordt niet geraakt.

Een wereld waarin het plastic sneeuwt op Antarctica en in de oceanen is meer dan zorgelijk, schrijft MO*columniste Tine Hens. Het is moeilijk zinvolle argumenten te vinden om te verantwoorden dat je toch nog een nieuwe plasticfabriek nodig hebt in een wereld die stikt in sporen van plastic.

In een logboek houdt Tine Hens bij wat naast het nieuws valt. Onderzoeken, gebeurtenissen of feiten die er wezenlijk toe doen. Nochtans, schrijft ze, is dit een zeer nefaste vorm van desinformatie: de focus van het nieuws vernauwen tot consumentenzaken, maar het toch "hét nieuws" noemen.

Van stemmen voor politieke extremen tot persoonlijke keuzes ten nadele van het klimaat. Dat mensen beslissingen nemen tegen hun eigenbelang op lange termijn, is volgens MO*columnist Thomas Goorden inherent aan een verkeerd politiek en financieel systeem.

Het PFOS-dossier leerde ons veel over de Vlaamse industrie en milieubeleid, zegt MO*columnist Thomas Goorden. Maar leerde de politiek daar wel iets uit? ‘De tijd dat de industrie naïef op haar woord werd geloofd is voorbij.’

Het ondenkbare is gebeurd: er is opnieuw oorlog in Europa. Het brengt bij MO*columnist Jan Mertens pijnlijke herinneringen naar boven. Maar er is een andere logica mogelijk, schrijft hij ook. ‘Een die betekent dat we met meer nederigheid en openheid naar onze plaats in de wereld kunnen kijken.’

Door corona beseffen veel mensen dat het leven kort is, schrijft Jan Mertens. Maar dat besef hoeft niet per se te leiden tot vluchtgedrag. ‘De drang naar de lente is groot, maar misschien is het net goed om af en toe in de winter te blijven en verder het ritme van de seizoenen te volgen.’

Er zit meer vrijheid en vooruitgang in het streven naar een 'genoeg voor iedereen' dan in het blind vasthangen aan een ‘steeds meer’, schrijft MO*columnist Jan Mertens. ‘In de trein zie je ook altijd van die mensen die vinden dat ook hun boekentas en voeten een zitplaats nodig hebben.’

Deel zijn van de oplossing, vanuit verantwoordelijkheid en rechtvaardigheid, is een rijke vorm van vrijheid. Sommige politici zijn echter meer bezig met het permanent uitstralen van cynisme en chagrijn, schrijft Jan Mertens. En dat maakt hem kwaad.

De verkiezingen in Duitsland hebben niet meteen geleid tot radicale veranderingen. Angela Merkel verlaat dan wel het politieke toneel, maar, schrijft MO*columnist en Duitslandkenner Geert Van Istendael, dat betekent geenszins dat alles anders wordt ten oosten van Eupen.

Al jaren daalt de uitstoot in Vlaanderen amper tot niet. De Vlaamse regering slaagt er zelfs niet in om te springen over de lage klimaatlat die ze voor zichzelf gelegd heeft, schrijft Tine Hens. In zijn Septemberverklaring wekt minister-president Jan Jambon enkel de schijn dat men ermee bezig is.

Er moet blijkbaar opnieuw bespaard worden want er zou geen geld meer zijn. Tine Hens stelt cynisch vast dat je in Vlaanderen blijkbaar makkelijker geld krijgt als je je omgeving vervuilt dan wanneer je je inzet voor meer cultuur, minder armoede, beter onderwijs en een goede gezondheid voor iedereen.