'Wij blijven dezelfde domme fouten maken en telkens denken we aan de gevolgen te ontkomen. Maar de toestand is niet hopeloos', mijmert columniste Bieke Purnelle onder een onverstoorbare beuk op een begraafplaats. 'Dat wij niet zonder elkaar kunnen, is duidelijker dan ooit.'

Tijd heelt alle wonden, zo wordt ons steeds gezegd. Maar dat is simpelweg niet waar, weet Anya Topolski, die zeven jaar geleden een dochtertje verloor. ‘Ook al is mijn diepe wonde niet meer aan het bloeden, er is nog steeds een pijnlijk litteken, een dat ik ook niet zou willen uitwissen.’

‘Waarom horen of lezen we jou dáár niet over?’ Een goede vraag, vindt nieuwbakken MO*columniste Naima Charkaoui. Is elke verontwaardiging bij voorbaat selectief? Er zijn soms voldoende redenen om kiezen voor een veelzeggend zwijgen.

Zijn we door een rottig virus onverhoeds in het paradijs beland? ‘Paradijs? Hoezo?', vraagt Geert Van Istendael zich af. 'Tienduizenden medeburgers zijn ten einde raad. Laten wij geduldig werken aan een paradijs voor allen. Mooi zal het niet zijn, bont alleszins. Het zal allicht minder spannend zijn dan ons hectische leven tot voor kort.’

Poëzie is uit het leven gegrepen, schrijft Lisette Ma Neza. Een aanraking door middel van woorden, een vertaling van de dingen en poëzie is nodig om de wereld, maar vooral elkaar een beetje te begrijpen. Poëzie is voor iedereen.

Alles wat vanzelfsprekend is, wordt voortdurend door de werkelijkheid op de proef gesteld, maar in 2020 geldt dat meer dan ooit, schrijft MO*columniste Bie Vancraeynest. De veelkoppige draak is enorm en het zwaard voelt zwaar.

Om het voortrazen van de neoliberale samenleving, even, heel eventjes te laten haperen, is een wereldwijde, moordende ziekte nodig geweest. Maar de machinerie komt alweer op gang, schrijft Geert Van Istendael. De begeerte van “meer is altijd beter” lijkt niet te stelpen, de economische dogma’s denderen voort. 

Het moment waarop iedereen het ergens niet meer over wilt hebben is doorgaans een uitstekend moment om dat net wel te doen. De zomer staat voor de deur, de vakantie nadert en het allerlaatste wat u wilt lezen is een stuk over identiteit. Bieke Purnelle begrijpt dat. Daarom besloot ze een stukje te schrijven over… identiteit.

Slam-poëte Lisette Ma Neza lijdt aan “Racial Battle Fatigue”. Iedere keer als er een racistische gebeurtenis plaatsvindt, of het nu de dood/moord van George Floyd is of iets anders, wordt er aan haar deur geklopt met de vraag of ze bij wijze van spreken even de aap uit wil komen hangen. ‘Sla mij maar even over’.

Het gevoel dat bijna alles weer mag heeft ook iets verwarrends. Waar willen we dan zo snel weer opnieuw naartoe? Zou er ook een ander soort reis mogelijk zijn? En zegt dat iets over de liefde?

Na twee maanden quarantaine zou MO*columniste Anya Topolski willen dat we – individuen met een moderne westerse seculiere wereldvisie – meer rituelen hadden. De coronacrisis openbaart dat het Westen uit het oog heeft verloren wat echt belangrijk is – het sacrale – en alleen nog lijkt te geven om winst en materialisme.

Voor een keer een stuk dat niet over corona gaat. Historica Klaartje Schrijvers heeft een boek geschreven over Walter De Bock, een jeugdvriend van MO*columnist Geert Van Istendael. De meest gevreesde onderzoeksjournalist van België en omstreken, dixit Van Istendael.