Fallujah likt zijn wonden

We konden deze vrouw geen fatsoenlijke begrafenis geven omdat Amerikaanse scherpschutters ons telkens weer onder vuur namen. Ze schoten zelfs toen we het lichaam uit de auto haalden, zegt de eigenaar van het huis waar het lichaam van de vrouw drie weken lang bleef liggen. De dode vrouw en haar man - een koppel van middelbare leeftijd - stierven naar verluidt bij een Amerikaans bombardement toen ze in hun auto de stad probeerden te ontvluchten. De man werd in de tuin van het naburige huis begraven. Het autowrak ligt er ook nog, enkele meters verderop.

Volgens het hoofd van het medisch team liggen er nog veel meer lichamen te rotten onder gebouwen die tijdens de Amerikaanse bombardementen instortten. Hij bevestigt ook de geruchten dat Amerikanen op ziekenwagen schoten. De ambulance van zijn eigen dienst werd twee keer beschoten; bij een van die aanvallen kwam een vrijwilliger om. De Amerikanen proberen alle humanitaire werkers en artsen te doden, is zijn besluit.

De vrijwilligers rijden de brancard met de dode vrouw naar een kleine pick-up. Een half uur later heeft ze een graf in het stedelijk voetbalstadion, naast de 300 andere Irakezen die de afgelopen maand stierven tijdens de bombardementen. Er was niet genoeg plaats in de stedelijke begraafplaatsen, zegt de dertigjarige Fadel Abbas Khlaff. Voor hij de wapens tegen de Amerikanen opnam, hielp hij vijf dagen de eerste doden begraven. Soms begroeven we twee mensen in hetzelfde graf om plaats te sparen.

Ook op de begraafplaats zijn vrijwilligers aan de slag, mensen uit de omgeving en medewerkers van de moskeeën. Ze hebben net een nieuwe sleuf gegraven. Als nieuwe lichamen toekomen, worden ze in de sleuf gelegd en met aarde bedekt, waarna er beton overheen wordt gegoten.

Nu de bombardementen voorbij zijn, lopen inwoners van de stad ook door de begraafplaatsen op zoek naar verwanten. Onder hen de vijftigjarige Ahmed Saud Muhasin al-Isawi, die naar Fallujah terugkeerde na een verblijf van drie weken in een vluchtelingenkamp. Zijn twee neven, 18 en 13 jaar oud, blijken inderdaad in het stadion te zijn begraven. Ze bleven binnen, en toch zijn ze dood, zegt hij. Hij weet dat ook een nicht tijdens de bombardementen stierf, maar haar graf heeft hij nog niet gevonden, en ook van haar acht kinderen ontbreekt elk spoor. Elke dag toonden de Amerikanen ons dat Saddam Hoessein vele massagraven heeft gevuld. Hoe konden ze dit doen? Zelf de kleine kinderen en de families zijn dood.

Tegelijk met de sfeer van dood en verdriet hangt er ook een overwinningsgevoel in de straten van Fallujah. Jonge mudjahedien toeren rechtstaand in auto’s en op motorfietsen door de stad, Kalasjnikovs in de hand. Voorbijgangers juichen hen toe. 25 dagen lang zetten ze alles in wat ze hadden - tanks, vliegtuigen, helikopters, alles, zegt Ayyad Tapid Abbas. En toch raakten ze onze heldhaftige stad niet binnen. God is met ons en wij hebben het gelijk aan onze kant. Als er zich hier een Amerikaan op straat vertoont, schieten we hem neer.

De foto’s van Amerikaanse soldaten die Iraakse gevangenen martelden, tonen dat wreedheid de norm is onder de Amerikaanse bezetting, zegt Sjeik Abdul Kadr al-Isawie. Deze marteling zal niet ongestraft blijven. Dit is tegen onze waardigheid. Dat is wat de inwoners van Fallujah zeggen. Als de leden van de door de Amerikanen aangestelde overgangsregering nalaten hiertegen op te treden, dan gaan ze een gelijkaardig lot tegemoet als de vier Amerikanen wiens lichamen door de stad werden gesleept en over een brug werden gehangen. Dat is geen terrorisme. We verdedigen onze huizen en onze stad. (AD/PD)