Franse topdiplomaat neemt het op voor Iran

Vimont is een belangrijk figuur in de Franse diplomatie. Voor hij ambassadeur werd bij de Verenigde Naties was hij van 2002 tot 2007 kabinetschef van de minister van Buitenlandse Zaken. Hij lanceerde zijn oproep tijdens een conferentie over Iran aan het Middle East Institute in Washington.
Volgens de ambassadeur weigert Iran zijn atoomprogramma op te geven omdat het bedreigingen ziet in het Midden-Oosten. “Daarom voelen de Iraniërs zich geroepen een sterk antwoord te ontwikkelen en hun invloed in de regio te vergroten”, zei Vimont.
Vimont vindt dat de Westerse diplomaten hun houding tegenover het land moeten veranderen. “Als we het er allemaal over eens kunnen worden dat Iran een grotere rol moet spelen in de regio, dan moeten we duidelijk maken dat we het land daarin willen steunen.”
De uitspraken van de diplomaat staan niet alleen in sterk contrast met het Amerikaanse beleid, maar ook met toon die de Franse president Nicolas Sarkozy tot nog toe aansloeg tegen Iran. Sarkozy steunde de economische sancties van de VN-resoluties en gebruikte felle retoriek tegen Iran.

Hommeles binnen de Veiligheidsraad

De oproep voor steun aan een grotere Iraanse rol in de regio wijst erop dat er opnieuw tweespalt is binnen de “P5 + 1” (de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, Rusland en China als permanente leden van de Veiligheidsraad, plus Duitsland). Ook tijdens de onderhandelingen rond een diplomatiek voorstel van Iran in de lente van 2006 bleek die tweespalt al, omdat Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland toen ijverden voor een formule die Iran een nieuwe formele status gaf in de regionale veiligheidsakkoorden. Washington verzette zich echter tegen elke toegeving aan het land.
Vimont vindt dat de economische sancties tegen Iran “een uitwerking beginnen te hebben op het terrein”, maar waarschuwt dat ze “geen snel effect” zulen hebben op het Iraanse beleid. Hij verwijst naar sancties tegen Rhodesië (het huidige Zimbabwe) en Zuid-Afrika in de jaren zeventig en tachtig, die er respectievelijk vijf jaar en bijna een decennium over deden om het beleid te veranderen. Als het effect in Iran even lang op zich laat wachten, zal de regering er genoeg tijd hebben om kernwapens te ontwikkelen.
Vimont maakte tijdens de speech ook duidelijk waarom het huidige proces zoveel moeilijkheden oplevert en maakte daarbij enkele  opmerkingen die de Verenigde Staten waarschijnlijk liever niet horen van een bondgenoot.
Het Iraanse regime geeft volgens Vimont ondanks interne tegenstellingen blijk van “grote politieke stabiliteit” in tegenstelling tot buurlanden als Afghanistan, Irak en Pakistan. Bovendien steunt de Iraanse bevolking de eis van haar regering om uranium te mogen verrijken.  “Het nucleaire programma is een nationale zaak geworden in Iran”, ooordeelde Vimont. Volgens hem groeit er in de hele Arabische en islamitische wereld steun voor de Iraanse eis.
Vimont oordeelt dat de strategie van de internationale coalitie in grote mate gebaseerd is op de veronderstelling dat het “gematigde” kamp het politieke conflict met de radicalen onder leiding van president Mahmoud Ahmadinejad zal winnen en zal instemmen met een opschorting van de nucleaire verrijking. Maar de ambassadeur acht het helemaal niet zeker dat het gematigde kamp in Iran die toegeving ook zal doen als ze het pleit wint.