Het einde van de derde wereld?

In de jaren zeventig en tachtig van vorige eeuw slaagde het kapitalisme erin de hele wereld te veroveren, de politiek te ontmannen en de cultuur te commercialiseren. De globalisering was gelanceerd, de gevolgen worden stilaan zichtbaar. Grenzen verdwijnen, communicatiemogelijkheden vergroten en de onderlinge afhankelijkheid is een feit.

Is hiermee de droom van de derdewereldbeweging in vervulling gegaan? Zijn we allemaal wereldburgers geworden en hebben we nu zes miljard buren met wie we elektronische praatjes slaan? Natuurlijk niet. Tegelijk met de aandelenkoersen groeide immers de uitsluiting. Die realiteit -en het feit dat we wéten dat ze bestaat- laat ons niet onbewogen. De vraag is echter of de derdewereldbeweging nog wel een antwoord biedt op de uitdagingen van vandaag. De keuzen die vandaag gemaakt worden, zullen morgen het gelaat van de internationale solidariteit bepalen. De nieuwewereldbeweging is zich volop aan het vormen. De derdewereldbeweging moet snel beslissen of ze daarin nog een voortrekkersrol wil spelen.

Creëerde de globalisering de behoefte aan een nieuwe wereldbeweging, waarin de kansen en problemen van de huidige wereldeconomie het uitgangspunt vormen voor een hedendaags arsenaal acties, netwerken en organisaties? Moet de derdewereldbeweging oplossen in syndicale organisaties, milieubewegingen, mensenrechtenorganisaties of culturele netwerken? Is er nog nood aan organisaties die zich bijna uitsluitend bezighouden met armoede op minstens vijfduizend kilometer van huis, terwijl de uitsluiting in de eigen stad overgelaten wordt aan anderen? Die vragen vormen de rode draad door dit themakatern. Antwoorden hebben we niet, interessante bedenkingen des te meer.