Koffieprijzen stijgen, maar herstel nog veraf

De samengestelde indicatorprijs voor koffie van de ICO is gestegen van 50 dollarcent per pond eind vorig jaar tot bijna 58 cent nu. Volgens ICO-medewerker Pablo Dubois is dat een stijging, geen herstel. De nieuwste indicatorprijs is nog altijd schamel vergeleken met het niveau van 120 dollarcent per pond dat in de jaren 80 werd opgetekend. Eind de jaren 80 streken de koffieproducerende landen daardoor 10 tot 12 miljard dollar per jaar op. Nu verdienen nog ongeveer vijf miljard per jaar met de export van koffie.

Momenteel blijft de productie van koffie in de wereld achter bij de vraag. Dat is vooral een gevolg van de slechte Braziliaanse oogst. Brazilië is de grootste koffieproducent ter wereld. Vijf jaar lang zat de wereld geplaagd met overproductie, waardoor de prijzen kelderden. De vraag is nu hoe groot de volgende oogst in Brazilië zal zijn. Alles wijst erop dat de productie er weer niet zo hoog zal liggen als voorspeld, maar dat wil nog niet zeggen dat het prijsherstel evenredig groot zal zijn. De koffieprijzen worden ook bepaald door de grote voorraden die de importlanden aanhouden en door verschillende natuurlijke factoren.

De aarzelende prijsstijgingen zullen volgens de ICO niet veel voormalige koffieboeren overtuigen illegale teelten vaarwel te zeggen en weer in te zetten op koffie. Dubois stelt dat de overschakeling naar drugs in Colombia en bepaalde andere Latijns-Amerikaanse landen frequent genoeg voorkomt om zorgwekkend te zijn. De internationale hulporganisatie Oxfam beweert dat steeds meer koffieboeren in Colombia en Peru papavers en coca beginnen aan te planten. Hun Ethiopische collega’s wijken uit naar qat, ook een verdovend middel. Ook in Zuidoost-Azië is de drugsteelt een grote verlokking voor verarmde koffieboeren. In Peru levert coca bijna 2,5 euro per pond op. Een liter papaversap - de grondstof voor opium - is goed voor 800 euro.

Volgens Oxfam hebben de rijke landen boter op het hoofd. Ze weigeren hun grenzen helemaal open te stellen voor de invoer van landbouwproducten uit de ontwikkelingslanden en verzieken via uitvoersubsidies zelfs de markt voor dergelijke producten in arme landen. Daardoor zijn er geen goede alternatieven voor de teelt van verdovende middelen.