Ik ben vandaag corrupt geweest

Vrijdagmiddag, een gloeiende zon. Ik ben onderweg naar een vergadering die belooft lekker saai te worden, maar het kan me niet schelen. Ik ben blij. Ik voel me thuis hier in Niger.

Een politieman houdt me tegen. Hij vraagt de papieren van mijn brommer en, me van geen kwaad bewust, overhandig ik ze beleefd, met een glimlach zelfs.

En dan plots de wolk die openbarst: “Zet u maar aan de kant juffrouw, uw verzekering is 15 dagen geleden vervallen.” Wat?! Verdorie! Hier had ik echt geen idee van. De agent legt me uit waar ik mijn papieren moet laten vernieuwen, maar ik hoor hem maar half. Vanbinnen kook ik. Hoe stom! Mijn trouwe snorfiets wordt in het rijtje der ongelukkigen geduwd. Het meisje naast me lacht me samenzweerderig toe met een zuchtend: ‘Ah, ce n’est pas facile’.

Terwijl ik verslagen sta te staren en mijn gedachten op een rij duw, probeert de agent nog 2 meisjes (zonder helm! te snel!) tegen te houden. Hun reactie? Gas geven, hem op zijn vingers slaan en vrolijk verwensingen roepen. Wat kan het hen schelen? Ze rijden toch zonder nummerplaat. De trutten. Al bitterzoet grappend zeg ik tegen het meisje en een agente naast me: ‘Alors, c’est comme ça qu’il faut faire? Ik neem mijn brommer terug en ik doe hetzelfde!’. Jammer genoeg ziet slechts de helft van m’n publiek er de humor van in.

De arrogante lach van corruptie

Ik ben gelukkig niet ver van waar ik heen moest. Om te kalmeren ga ik het stukje te voet, maar veel helpen doet het niet. Wanneer ik aankom kruis ik een kennis van me. Hij vraagt wat er scheelt, want mijn wangen bollen nog steeds van het binnensmondse vloeken. Wanneer ik hem de situatie heb uitgelegd stelt hij me gerust: hij zal het wel even voor me regelen. En effectief, een uur later staat hij daar, fonkelnieuwe papieren in de hand. Alles netjes zoals het hoort.

Maar dan kom de adder kijken van onder het gras: ‘We moeten nog wel even wat gaan regelen met die politieman…’ Ik voel de siddering van frustratie terugkomen. Dit meent hij niet. Wanneer de agent ons ziet aankomen, zie ik van ver de arrogante lach op zijn gezicht. Het soort lach van iemand die weet dat hij gewonnen heeft. De neiging die lach weg te vegen met een mooie mep groeit in me, maar gelukkig ben ik niet het agressieve type.

Ik wijs hem op het feit dat hij me gewoon gezegd heeft de verzekering in orde te brengen en niets meer. ‘Ja, maar mevrouw, u was in overtreding en u moet de reglementen kennen van dit land en…’ O zo bloedkokend! Altijd dat ‘van dit land’ praatje. Idioot. Ik smijt eruit: ‘Aha, en wat u doet is legaal en reglementair?’ En nog voor mijn zin af is zie ik er al de fout van in. Zoiets durven zeggen is dodelijk.

Zo mooi, zo triest

Hij doet alsof hij me niet meer hoort. Ik zeg dat ze m’n brommer dan maar moeten meenemen. Dat ik, uit principe, liever 35 euro betaal aan de staat dan 5 euro aan zijn avondmaal of bij te leggen voor zijn nieuwe gsm. Maar dan komt die vriend van me tussen, die zo goed was de dingen voor me te regelen. Tot op zekere hoogte dan toch. En weer het praatje van hier werkt het zus en hier werkt het zo. Ach zwijg toch gewoon! Ik weet hoe het werkt! Maar dat wilt toch niet zeggen dat ik dit systeem moet ondersteunen? Dat het goed is?! Hij zegt dat, als ik mijn brommer laat meenemen, ik hem terug zal krijgen met stukken af. Dat ik niet zo moeilijk moet doen… en dan…tja ik heb geen keuze meer. Ik voel me zo klein, zo in een hoekje geduwd, zo vreemd hier. Hebben ze dan toch gelijk met hun ‘in dit land’? Het is zo frustrerend. Zo jammer. Zo pijnlijk om te zien hoe eigenbelang de vooruitgang van alles blokkeert. Niger is zo mooi. Vol potentieel. Maar zo triest.

De agent doet nog wat moeilijk over de grote mond die ik opzette maar aanvaardt dan toch het zoenoffer. Ik ruk m’n brommer uit het rijtje en wandel ermee weg. Vloekend. Hopend dat het meisje waarin hij zijn geld investeert een akelige soa heeft of het middagmaal dat hij ermee koopt hem diarree bezorgt.  Zo’n mensen. Ze maken iets moois kapot.