Gaza feest op halve kracht

Toen Abraham zijn zoon met een mes wilde doden, stuurde God een schaap dat in plaats van de zoon geofferd kon worden. Abraham had zijn gehoorzaamheid en trouw aan God immers al duidelijk laten blijken.

Zij die geld hebben slachten op het offerfeest een schaap: een derde voor de familie, een derde voor buren en vrienden en een derde voor de armen.

Ik kijk uit het raam en zie de zoon van de eigenaar ogenschijnlijk lieflijk een schaap knuffelen.  Naast hem ligt echter een geslepen mes klaar en enkele minuten trekt bovenstaande scène in flitsen aan mijn vegetarisch meelevend oog voorbij:

 “Eid mish mabsuut” (het is geen gelukkig Feest) of “Mafish Eid” (Er is geen Feest) is een antwoord dat ik vaak krijg wanneer ik mensen een gelukkig feest toewens. De Israëlische belegering van twee jaar geleden staat nog vers in het geheugen gegrift. Mensen voelen het gemis aan geliefden nog te zeer om te kunnen feesten.

De familie Awaja brengt de feestdagen voor het tweede jaar op rij door in tenten. Op 4 januari 2010 werd de familie ‘s nachts wakker van het gebulder van tanks en bulldozers die hun huis aan het vernielen waren. In het huis bevonden Jamal en Wafa zich met hun zes kinderen: Umsiyat (12), Subhi (10), Ibrahim (8), Hala (6), Deia’ (3), and Thikrayat (11 maanden). Onder de stortregen van puin slaagt de ganse familie erin om zich een weg naar buiten te banen. Ze blijven de hele nacht buiten staan, zonder onderdak, terwijl de 10 jarige Subhi verwond is aan het hoofd. ‘s Ochtends bewegen ze richting het puin van hun huis op zoek naar een gsm om een ambulance te bellen en om wat eten te zoeken. Er wordt quasi onmiddellijk vuur op hen geopend, waarbij de achtjarige Ibrahim in de buikstreek getroffen wordt. Terwijl Kamal naar de weg loopt met zijn bloedende zoon in de armen, om aan te tonen dat een kind gewond is, wordt er opnieuw op hen geschoten. Sluipschutters raken Ibrahim fataal in het voorhoofd.

Kamal vertelt stukjes en beetjes over het verlies van zijn zoon, vervuld van ongeloof. Hij draagt een souvenir mee van deze dag; de kogel in zijn borststreek is nog niet verwijderd. Samen met zijn vrouw en vijf kinderen wacht hij op een nieuw huis dat de VN voor hen zou bouwen, maar Israël laat nog steeds geen cement toe in Gaza. Ondertussen wacht de familie in plastieken tenten en leven ze in het het zand, terwijl de moeder verwoede pogingen doet om haar huishouden proper te houden. Het wachten heeft eindeloze proporties aangenomen en de familie probeert hun tijdelijke huis wat eigen gereide gezelligheid aan te meten. Aan de ingang verwelkomt een grote poster van Ibrahim iedere bezoeker en rondom de tenten zijn bloemen en bomen geplant, die ze importeerden vanuit hun oude tuin.

De intussen vijfjarige Deia’ verstopt zich achter een stapel dozen wanneer hij mijn onbekende gezicht ziet. Een halfuur later komt hij voorzichtig dichterbij geslopen en na enkele gekke bekken, verandert hij in een ruw Mowgli achtig personage dat samen met zijn zusje smelt voor wat aandacht.