Ilan Pappé, de in Israël meest gehate Israëli

Ik hoop dat geïnteresseerde lezers van de MO*-website niet ontgaan is dat er op woensdag 14 oktober een memorabel debat doorging in de Vooruit in Gent. Ilan Pappé was één van de sprekers. Ik had de eer hem op te halen op de luchthaven. Aangezien Gent een goede treinverbinding heeft met de luchthaven, deed ik dat per trein. Zo ontweken we de files en konden we aangenaam praten.
Zijn bezoek was kort en intensief. Ik reed van het station snel naar zijn hotel waar hij zich een kwartiertje kon opfrissen. Dan naar de Vooruit, waar De Morgen en Terzake al ruzieden over de beschikbare interviewtijd. Hij kon na die interviews direct het podium op voor het debat. Voor het avondmaal vond hij pas tijd na het debat, maar dat vond hij niet zo erg. Hij praat niet graag met een volle maag.

Academische boycot.

Ilan Pappé is een rasechte Israëlische jood. Zijn ouders vluchtten uit Duitsland en hij werd in Israël geboren. Hij studeerde in Israel, doctoreerde in Oxford en werd hoogleraar aan de universiteit van Haïfa. Maar in 2005 ondersteunde hij de academische boycot. Het hoofd van de universiteit stelde hem voor dat hij dat ten gronde zou toepassen door de universiteit te verlaten. Met andere woorden: hij kreeg niet zijn ontslag, maar werd “vriendelijk” verzocht zelf op te stappen.
Toen ik voor het eerst van de academische boycot hoorde, had ook ik bedenkingen. Het wetenschappelijk onderzoek is een zoektocht naar het beter begrijpen van de realiteit. Zoiets blok je niet af met politieke spelletjes. Bovendien houden professoren heel erg aan hun academische vrijheid. Maar Pappé had een goed argument: je kan niet samenwerken met mensen die hun wetenschap gebruiken voor onethische doelen.

Straffe taal

Natuurlijk was die boycot niet de enige oorzaak van zijn ontslag. Hij was al langer actief in fora die de Israëlische machthebbers niet zo op prijs stellen.
En hij schuwt de straffe woorden niet. Ik citeer uit het debat:
“Ik weet niet of ik het een blijk is van cynisme of van stupiditeit dat men Blair aanstelde voor de onderhandelingen. Men had even goed Dracula kunnen aanstellen.”
“Geen enkel redelijk mens die in mensenrechten gelooft, kan de Israëlische regering steunen.”
“Is Europa bereid in te zien dat een koloniale staat in de 21e eeuw niet meer aanvaardbaar is?”
Ik kan me indenken dat de Israëlische lobby het niet leuk vindt dat joodse Israëli dergelijke taal gebruiken.

De “taal” was een belangrijk woord in zijn betoog voor vrede in het Midden-Oosten. Hij ziet geen heil in de onderhandelingen tussen beide staten. Israël zelf is het probleem. De Israëlische ideologie vormt hét obstakel tegen de vrede. Daarmee bedoelt hij, als jood, zeker niet de godsdienst, maar de politiek. Daarom roept hij de Europese burgers op om mee te werken aan het realiseren van een “nieuwe taal”. Ook hier taat het woord Apartheid centraal. In Zuid-Afrika verdween de apartheid dankzij de volgehouden acties van de burgers over heel de wereld. Zij verspreidden het signaal en dat veranderde de politieke cultuur. Het duurde jarenlang, maar uiteindelijk werd het doel bereikt.

The Ethnic Claensing

De visie die Pappé verkondigt, is te lezen in zijn boek “the ethnic cleansing”. Hij verwijst al van in de titel naar de kern van de zaak: de etnische zuivering. Het wordt binnenkort ook in het Nederlands gepubliceerd. Het Zionisme had van bij de oprichting van Israël slechts één doel voor ogen: het grondgebied zuiveren van niet-joden. Doorheen de geschiedenis is Israël dat doel blijven nastreven. Het beleid en het denken van Israel is ervan doordrongen.“Ik weet het, want als Israëlische jood groeide ik op in het systeem.” En als hoogleraar bestudeerde hij ook de geschiedenis van dat systeem.

Reizen

Ilan Pappé is nu professor aan de universiteit van Exeter. Hij is heel vaak onderweg. Dat is niet vreemd voor een hoogleraar, maar hij wordt meestal wel gevraagd op gelegenheden met een politieke achtergrond.

Ik nam afscheid van hem om 6 ‘s morgens, terwijl ik hem een lift gaf naar het station. Hij moest een vliegtuig halen om in Kopenhagen te getuigen op een proces over T-shirts die aanzetten tot terrorisme. Volgens Pappé ging het over bloesjes met het embleem van een partij die in Palestina deel uitmaakte van de regering.

Hij reist ook nog regelmatig naar Israël. Ondanks het strenge toelatingsbeleid voor Palestijnen en buitenlandse “activisten”, mag hij het land steeds vlot binnen. Als Israëlische Jood heeft hij nog steeds meer rechten dan de doorsnee Palestijn. Tja, apartheid ….