Vreedzame Gaza-betoging in Brussel.

In tijden van nood…

Toen we hoorden van de aanval op Gaza wou iedereen iets doen, maar wat? Over de actie in Gent schreef ik in mijn vorige blog. Harry belde rond om alles snel geregeld te krijgen. Hij hoopte op 20 à 25 man. Het werden er minstens 100. Ergens las ik zelfs 200.

Daar kondigde Ludo de Nationale betoging aan. Zoiets vraagt gewoonlijk een veel langere voorbereiding. Zeker als veel ngo’s samen hun naam er willen onder zetten. Nu wisten ze het op een dag tijd te klaren. Maar zou er volk zijn? De betoging was maar 3 dagen op voorhand aangekondigd en vond plaats op een ogenblik waarop iedereen al andere plannen heeft. Ongetwijfeld zaten vele symphatisanten in het buitenland.

In het station van Gent kwam ik Harry tegen, samen met Mahmoud uit Gaza. In Brussel-centraal zag ik nog 5 mensen die uit Gent kwamen. Op het muntplein stond al “veel volk”. Pas toen ik later onderweg de massa aan mij zag voorbijlopen, werd de grote omvang mij duidelijk. Het was een massale betoging. Bij de politieramingen sprak men halverwege de actie al van bijna 7.000 mensen. De ruimste schatters spreken nu van 10.000 personen.

Vreedzame manifestatie.

In een mailtje had ik een oproep gelezen om wat vroeger te komen, om mee te helpen aan de coördinatie van de actie. Zo werd ik lid van het peacekeeping-team. Toen ik daar aanvankelijk alleen mannen zag, aarzelde ik even. Was ik de juiste figuur om in te grijpen als er echt iets misging?

Het werd een heel leuke “job”. Op strategische plekjes zag ik de hele betoging vreedzaam aan mij voorbij gaan. Soms kreeg ik toffe reacties op mijn plasticjasje met opschrift “peacekeeper”. Ikzelf vond het eerder cynisch om in tijden van oorlog aan peace”keeping” te doen. De meesten zagen er echter een aanleiding in om hun appreciatie te laten blijken. Ik kreeg vooral volop de gelegenheid om veel foto’s te maken. Met de minuut werd mijn eigen verbazing over de omvang van deze betoging groter en groter.

Diversiteit.

Van bij de eerste oogopslag viel op dat er heel veel mensen van Arabische origine waren. Dat klonk ook in de slogans. Voor de betoging viel mij ook op dat er biddende mannen op het muntplein zaten en er heel veel vrouwen met sjaaltjes liepen. De massa was ook ondergedompeld in Palestijnse sjaals en vlaggen. Maar bij nader toezien zag ik onder die palestijnse sjaals en vlaggejes ook heel veel autochtonen. Ik herkende veel Christenen en Vrijzinnigen. Er was zelfs een delegatie van de Union Progressistes Juifs de Belgique. Ik zag slechts één Belgisch politicus maar vrienden vertelden me dat er nog waren. Er was ook een groep Mensen Zonder Papieren.

Er waren honderden affiches, spandoeken, bordjes waarop men op creatieve wijze een bepaald aspect van de situatie in beeld bracht. Alleen al het zien daarvan was al enorm boeiend.

Martelaarsplein.

Het martelaarsplein bleek veel te klein. Ik had al moeite om van in de staartgroep op het plein te geraken. Ik vreesde het ergste toen ik daar manifestanten op de monumenten zag klimmen. Maar het enige wat ze daar deden, was zwaaien met vlaggen. De monumenten hielden stand. Ik was ook bezorgd over de jongeren met knalbommetjes. Gelukkig wierpen ze die knallers in de afgesloten diepte waar ze geen ongelukken konden veroorzaken. De toekijkende politiemannen bleken dat minder storend te vinden dan ik.

Volgens de planning zou er op nog een korte toespraak gehouden worden. Iemand vertelde me dat er een brief was van studenten in de Gazastrook. Dat werd echter afgeblazen. Teveel volk!

Berichtgeving.

Om 18u was k alweer terug thuis. Ik hoorde op het VRT-journaal dat er in Antwerpen een betoging was van AEL. Die eindigde eerder agressief, omdat betogers naar het jodenkwartier wilden gaan. Na dat bericht kwam de korte mededeling dat er in Brussel een gelijkaardige betoging was, die niet uit de hand liep. Dat was niet bepaald de berichtgeving die ik in mijn euforie verwachtte. Ik kwam van een reusachtig feest van menselijke solidariteit. De achteloze TV-kijker hoorde iets over een bijeenscholing van ruziezoekers die niet uit de hand was gelopen.

Toen ik vandaag in de krant net hetzelfde las, ging ik rondsurfen op mediawebsites. Overal hetzelfde. Geweldloos opkomen tegen Israël heeft geen grote nieuwswaarde. De enige extra informatie die ik vond, was het verwijt van Joods Actueel aan organisatoren en overheid dat er vlaggen van Hamas waren toegelaten. Voor hen duidelijk een blijk van bindingen met agressieve terroristen. Dat was nieuws dat beter past in het Zionistisch discours.

Op de website van KNACK staat zelfs al een hele discussie waarin men de ngo’s rechtstreeks verwijt dat zij steun verlenen aan terroristische organisaties en samenwerken met AEL. Waarvoor dank aan onze media….