Worden de 17 nieuwe duurzame ontwikkelingsdoelen gehaald tegen eind 2030?

Binnenkort, van 25 tot 27 september, worden op de algemene vergadering van de Verenigde Naties in New York 17 vernieuwde en Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG’s), met 169 streefcijfers en indicatoren, officiëel geadopteerd. Maar wat is er nodig om de ontwikkelingsdoelen ook echt te realiseren? Nathalie Symens van de internationale lobby- en campagneorganisatie ONE wijst enkele kritische punten aan.

[caption id=”” align=”alignnone” width=”300.0”] De MDG’s[/caption]

Vijftien jaar na het opstellen van de Millenium Declaratie met de daaruit voortkomende 8 Millenium Ontwikkelingsdoelen (MDG’s), met 18 streefcijfers en 40 indicatoren, werden deze geëvalueerd. Er werd enorme vooruitgang geboekt op verschillende vlakken en in verschillende landen. De wereldwijde moedersterfte (MDG5) is bijvoorbeeld met 45% gedaald sinds 1990. Maar de globale doelen werden niet gehaald. De klimaatverandering, het achteruit gaan van het milieu, de gender-ongelijkheid en de nieuwe en aanhoudende conflicten houden ontwikkeling tegen en heeft het grootste effect op de armsten. Er zijn nog steeds miljoenen mensen die een zeer beperkte toegang hebben tot de basisbehoeften zoals water, voedsel, sanitatie, gezondheidszorg en onderwijs.

Vernieuwde ontwikkelingsagenda

De 17 vernieuwde en Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG’s), met 169 streefcijfers en indicatoren, worden eind september officiëel geadopteerd in New York.

[caption id=”” align=”alignnone” width=”2318.0”] De 17 vernieuwde en Duurzame Ontwikkelingsdoelen of SDG’s[/caption]

De nieuwe ontwikkelingsagenda toont engagement en een ongeziene kans om extreme armoede uit de wereld te helpen tegen 2030. De MDG’s werden verder uitgewerkt en aangevuld met belangrijke elementen voor ecologische, economische en sociale duurzaamheid. Meer dan ooit, beseft men dat het nu of nooit wordt om duurzame veranderingen door te voeren en klimaatverandering een halt toe te roepen. Wat ook nieuw is, is dat alle nieuwe doelstellingen universeel zijn, m.a.w. ze hebben betrekking op iedereen ongeacht het land, geslacht, ras, leeftijd enz. Dit wil dus zeggen dat, ook in ontwikkelde landen, extreme armoede moet worden aangepakt.

Niet beknibbelen in sociale bescherming

Wordt dan het juiste pad betreden denkende aan de schulden van Griekenland en de vluchtelingencrisis? Zo wil de grote campagne hier in België ‘Sociale bescherming voor iedereen’, van 11.11.11, vakbonden, mutualiteiten en NGO’s, aantonen dat sociale bescherming en dus solidariteit de basis vormt voor een gezonde, eerlijke en evenwichtige samenleving, die iedereen tot op het best mogelijke niveau in staat stelt te werken en de economie te doen draaien. Beknibbelen op de beschikbaarheid van basisbehoeften en sociale bescherming voor iedereen is alvast geen duurzame aanpak.

Een belangrijk onderdeel van de SDGs is ook hoe ze tot stand zijn gekomen – wie beslist er? De meest duurzame ontwikkeling komt voort uit de bottom-up benadering. Dit wil zeggen dat lokaal wordt vastgesteld wat de grootste problemen zijn en dat het net de inwoners en het maatschappelijk middenveld zijn die de verandering sturen. Zij die zich verenigen, soms tot sociale bewegingen, om de problemen onder de aandacht te brengen en ook ideeën uitwerken om die aan te pakken. Leiders moeten hun best doen om de hele bevolking bewust te maken, te engageren en te ‘empoweren’ om er zeker van te zijn dat ontwikkeling duurzaam is. Dit zou kunnen ondersteund worden vanuit de SDG’s structuur door o.a. sociale bewegingen te versterken, door te gaan sensibiliseren en te ‘empoweren’.

Data-revolutie nodig

Het is mooi dat de SDG’s zowat alles omvatten, maar wat maakt het geheel dan haalbaar? Denk hierbij aan de praktijk. Bij de vorige MDGs beschikten wereldleiders bijvoorbeeld niet over 70% van de data die ze nodig hadden om te meten of ze de doelen al dan niet aan het behalen waren. Ook voor de nieuwe SDGs zitten we voor sommige doelen nog zonder referentie-data. Hoe kan dan objectief worden nagegaan of er vooruitgang werd geboekt? Er is dus een data-revolutie nodig. Dit voorbeeld geeft aan hoe erg het is gesteld met data-registratie: één op drie geboortes wordt globaal niet geregistreerd. Dat maakt het haast onmogelijk om hun levensomstandigheden te verbeteren als deze kinderen op papier niet eens bestaan.

Wie is verantwoordelijk?

Alle lidstaten van de VN bepalen zelf volledig hoe ze de ontwikkelingsagenda zullen invullen, dus eigenlijk neemt niemand centrale verantwoordelijkheid op. Er is geen wettelijke verplichting voor de lidstaten om de SDG’s na te komen. Daarom moet er een controlesysteem komen om de implementatie van de SDG’s te monitoren en te evalueren. Het slagen of vallen van de SDG’s hangt immers af van de wil van de lidstaten om die uit te voeren. En die wil kan soms traag op gang komen. Dat zagen we op de ‘Finance for Development’ conferentie in juli in Addis Abeba – waar wereldleiders beslisten hoe ze ontwikkelingssamenwerking in de toekomst zullen financieren. Daar werd met moeite  de oude belofte om 0.7% van het BNP (bruto nationaal product) te besteden aan ontwikkelingshulp herhaald, maar enkel door de Europese Unie. Dat was dan ook het resultaat van veel campagnes uit het maatschappelijk middenveld.  De SDG’s zijn wel degelijk betaalbaar, dat zegt ook de Wereld Bank, en extreme armoede kan de wereld uit worden geholpen tegen 2030 maar er is wel universele politieke wil én solidariteit voor nodig.

Startschot

De algemene vergadering van de Verenigde Naties is dus niet de eindmeet van het bepalen van de SDG’s. Het is vooral het startschot om de post-2015 ontwikkelingsagenda een succes te maken. Leiders zullen de bedenkingen in dit artikel ook moeten aanpakken om de doelen uiteindelijk te halen en duurzame ontwikkeling mogelijk te maken.

Daarom is het van uiterst belang dat we iedereen bewust maken van deze ontwikkelingsdoelen. Iedereen draagt mee de verantwoordelijkheid om hun politieke leiders tot verantwoording te roepen om deze nieuwe ontwikkelingsagenda te doen slagen. Het is namelijk universeel en geen Noord-Zuid verhaal meer. Ditmaal mag niemand meer uit de boot vallen. U zult dus zeker nog van ONE horen, zij het niet tijdens een campagne, dan tijdens ons lobby-werk.

Nathalie Symens,
ONE jeugdambassadeur België

ONE is een internationale lobby- en campagneorganisatie met bijna 7 miljoen leden en zet zich in om extreme armoede en te voorkomen ziekten de wereld uit te helpen, en dan vooral in Afrika. Onze strikt onpartijdige organisatie houdt zich bezig met sensibilisering en werkt samen met politieke leiders om AIDS en andere te voorkomen ziekten te bestrijden, de investeringen in de landbouw- en voedingssector op te voeren, en aan te dringen op een grotere transparantie in armoedebestrijdingsprogramma’s. www.one.org. Contact_ Marion Sharples // marion.sharples@one.org // +32 (0)2 300 90 55 // +32 (0)471 34 54 64.

#AgainstPoverty #ONEYA2015 @ONEBrussels @Action2015