Aanvaarden we de collectieve illusie dat we mensen niet aan een job en een dak boven hun hoofd kunnen helpen? Blijven we geloven dat de vraag naar destructieve drugs hier een oorzaak en geen gevolg van is? Jago Kosolosky reageert op het toenemende geweld vlak bij de redactie van MO* in Brussel.

‘Wie beweert journalistiek te bedrijven in complete objectiviteit komt niet verder dan het oplijsten van ruwe, ontmoedigende data zonder enige analyse, context of betekenis.’ Dat schrijft MO*hoofdredacteur Jago Kosolosky in een reactie ter verdediging van waardegedreven journalistiek.

De redactie van MO* bevindt zich op een tiental minuten wandelen van treinstation Brussel-Zuid. Redacteurs Tine Danckaers en Jago Kosolosky delen hun bedenkingen bij de recente ontmenselijkende steekvlampolitiek rond Gare Du Midi. ‘Solidariteit dringt zich op, onverbiddelijk'.

Hoeveel talenten van kinderen worden de kop worden ingedrukt?, vraagt MO*hoofdredacteur Jago Kosolosky zich af. ‘Elk kind zit barstensvol talenten. Het bezit voldoende superkrachten om een leven mee door te komen. Die talenten moeten wel gevoed worden en kansen krijgen om te groeien.’

Al was het een snertjaar, MO* sluit het af met een positieve noot. MO*journalist Arne Gillis meandert van een herinnering aan brute pech onderweg via Café Rex naar een ode aan het aanpassingsvermogen van de mens. ‘Het verbaast me elke keer hoeveel rek er zit op onze menselijke soort.’

Al was het een snertjaar, MO* sluit het af met een positieve noot. Ook veel woorden kregen in 2020 een andere betekenis. Vrijheid, geluk, vriendschap, liefde, normaal. Maar het mooie, vindt MO*eindredactrice Lieve Van den Bulck, is dat we zelf kiezen wat die nieuwe betekenis kan zijn.

Zou het kunnen dat de ouders van de studenten van studentenclub Reuzegom zich in hun rijke Vlaamse wijken lichtjes superieur voelen? Dat ze wat geradicaliseerd zijn in hun elitaire denken? MO*journaliste Tine Hens noemt het chronische normvervaging.

MO*hoofdredacteur Jago Kosolosky las aandachtig het essay in Knack waarin Walter Pauli stelt geen ‘witte man’ genoemd te willen worden. Kosolosky reageert: ‘Mijn huidskleur is niet irrelevant. Ik ben een witte man en mag zo genoemd worden.’

Hoe onaangenaam het ook is, het is tijd om de geschiedenis recht in de ogen te kijken, schrijft MO*hoofdredacteur Jago Kosolosky.

Zag u de Pano-reportage over de Deense aanpak van migratie en integratie? Ze versterkt het denkbeeld over Denemarken als voorbeeldland. En dat is een probleem, vindt Pieter Stockmans, die dat model eerder onderzocht. ‘Er klonken geen kritische geluiden over de basisstelling dat de sociaaldemocratie de gelijke rechten van nieuwkomers moet inperken o ...

Als een politiek praatprogramma de politiek opsluit binnen de grenzen van de eigen natie of taalgemeenschap, dan is wat politiek echt relevant is letterlijk “niet op de afspraak”. Alleen: dat is niet grappig, dat is zelfs meer dan triest. Het is schadelijk.

Met een onbehagen over ongelijkheid schreef MO*redacteur Stefaan Anrys een nieuwjaarsbrief aan de poetsvrouw.