Het gaat in Washington al weken over weinig anders dan de Green New Deal die een aantal politici van de Democratische Partij hebben voorgesteld. Alleen al door de visionaire daadkracht die het plan ademt , is het als een bries frisse lucht in een bedompte kamer, zegt Ewald R. Engelen in zijn column.

Het is een beetje in. Het verbinden. Misschien is het wel belangrijk dat we dat woord een beetje spaarzaam gebruiken en niet als een excuus om niet te moeten kijken of om te vluchten van wat op ons afkomt.

2018 was het jaar waarin Donald Trump met een sloopkogel door de multilaterale wereldorde ging, weet Ewald Engelen. 

We liepen daar met vele duizenden, die zondag in Brussel. Het zou de grootste klimaatmars ooit worden, zo zou blijken. Onderweg maakten we grappen, omdat het soms letterlijk voor geen meter vooruitging.

Het woord ‘activist’ roept doorgaans beelden op van meutes boze burgers, gewapend met vlaggen, pamfletten en megafoons. Wie activist zegt, bedoelt vaak relschopper, oproerkraaier, lawaaimaker, ordeverstoorder. MO*columniste Bieke Purnelle staat even stil bij het verrassend vriendelijke gezicht van verzet.

Media en politiek moeten stoppen met de stereotiepe, racistische en goedkope framing van de islam en moslims als terroristen, schrijft Bleri Lleshi in zijn column. Het is tijd dat we een gesprek hebben over het probleem van wit extremisme.

Het nieuws van een grondwetswijziging met de opheffing van de presidentiële ambtstermijn in China heeft geleid tot een tsunami aan reacties van over heel de wereld. Soms negatief, soms positief. Moeten we bang zijn voor 

Een derde van de vluchtelingen die de afgelopen drie jaar Europa binnen is gekomen, zijn kinderen. Maar ondanks de toename van het aantal kinderen op de vlucht is er bij onze politici tot op dit moment geen bewustzijn om hiervoor een gepast beleid op poten te zetten.

Als een samenleving het informeren van haar burgers helemaal aan de markt over laat, kan dat nefaste gevolgen hebben.

Tijdens het zoeken naar inspiratie voor een column, voelde Anya Topolski een zekere apathie opkomen. ‘Wat heeft het voor zin, deze wereld gaat naar de knoppen’, dacht ze bij ieder onderwerp. Maar tegelijkertijd besefte ze dat je aan apathie niet mag toegeven, ‘want dat is exact hoe onrechtvaardigheid wint’.

Kinderen zijn de toekomst en daarom willen we hen voortdurend tegen de ellende van de ware wereld beschermen. Sachli Gholamalizad pleit voor de omgekeerde benadering: bescherm kinderen minder, maar luister meer naar hen. Zij zijn tenslotte de toekomst.

De Canadees-Joodse Anya Topolski is de nieuwste columnist die we op mo.be mogen begroeten. In haar eerste column uit ze haar teleurstelling over de vaststelling dat Europa bitter weinig geleerd heeft uit het verleden. De structurele marginalisatie, criminalisering en uitsluiting van zo veel “anderen” is niet langer te ond ...