De vader van MO*columniste Tuly Salumu was afwezig in haar jeugd. ‘Dat heeft diepe wonden geslagen die ik al heel mijn leven vruchteloos probeer te helen. Tot ik in het verleden van mijn vader dook en ontdekte wie hij werkelijk is.’

‘Onze namen zijn een deel van onze identiteit,’ schrijft MO* columnist Tuly Salumu. In haar kindertijd worstelde ze met haar Congolese naam. ‘Ik nam me toen voor dat ik mijn kinderen nooit zou opzadelen met de last van een vreemde naam.’ En toch heeft ze beslist terug te komen op die keuze.

Soms vragen we ons af in welke wereld onze kinderen volwassen zullen worden. Soms voelen we verdriet en machteloosheid. Misschien, zegt MO*columnist Jan Mertens, is kwetsbaarheid tonen wel eerlijker dan al te hard te roepen dat onze kinderen het zeker beter zullen hebben dan wij.

Een woord dat alles kan betekenen, betekent uiteindelijk niets meer, besluit MO*columniste Bieke Purnelle als ze naar het hele wokedebat kijkt. ‘Meer dan driekwart van de discussies gaan al lang niet meer over de essentie van woke, sociale rechtvaardigheid, maar over een fictief gevaar.’

MO*columniste Saskia Van Nieuwenhove blikt terug op haar eigen tijd in jeugdinstellingen. Vertrouwenspersonen met tijd voor een babbel waren cruciaal. Net dat missen jongeren vandaag, door een te groot personeelsverloop en te veel dossiers op het bord van de mensen die met deze jongeren werken.

‘Ze stoppen mij in de illegaliteit!’ Jongeren die uit de jeugdzorg komen, lopen door hun verleden aan tegen een berg administratieve problemen als ze achttien worden, ziet MO*columniste van de maand Saskia Van Nieuwenhove. ‘Dit zou niet mogen gebeuren.’

Waarom staan nog zo weinig mannen voor de klas? MO*columniste Bieke Purnelle zet een aantal feiten op een rij. Moeten we de zaken eens omdraaien en werken aan een aantrekkelijke route naar zorg en onderwijs voor mannen, in plaats van ons suf te piekeren over het glazen plafond?

Dat we willens nillens met elkaar verbonden en voor elkaar verantwoordelijk zijn. MO*columniste Bieke Purnelle had gehoopt dat de ellende van de pandemie ons die ene les toch geleerd zou hebben. 'Ik vraag me af hoe die weegschaal eruitziet, waarin men mensenlevens legt om af te wegen.'

De gedachten van Geert Van Istendael zijn wat verward als ze zijn identiteit(en) proberen te vatten. Maar zijn vaderland, ‘mijn enige, ware vaderland’, is de Nederlandse taal. En die verdedigt hij met hand en tand tegen alle belagers. Vooral tegen belagers van binnen de grenzen.

Selectieve blindheid, je vindt ze altijd bij dezelfde types, schrijft MO*columnist Walter Zinzen. ‘Niet alleen zijn ze voor grenzen als forten, niet alleen zijn ze fanatieke liefhebbers van kernenergie, ze zijn ook tegen het cordon sanitaire.’

Na de kerstvakantie is het zover, de peuter van MO*columniste Kelia Kaniki Masengo wordt kleuter en zal naar school beginnen gaan. Een jaar geleden nam ze zich als moeder voor om die school eigenhandig antiracistisch te maken. Maar dat blijkt meer voeten in de aarde te hebben dan gedacht.

Is woede verspilde energie of kan het ook een motor zijn? Woede kan constructief zijn, schrijft MO*columniste Bieke Purnelle. 'Maar ze heeft ook constructieve ideeën nodig om meer te zijn dan gevaarlijke energie. Helaas heerst ideeënarmoede daar waar de beslissingen worden genomen.'