Barbara Sarafian krijgt het moeilijk tijdens een citytrip naar Madrid. Voortdurend ziet ze mensen eten. Stapels patatas, hopen pulpos en calamares. Vlees eet vlees. ‘We eten teveel. We praten zoveel over eten, we maken er zoveel klaar, we gooien er zoveel weg’, zegt ze.

Als jeugdwerker zit Bie Vancraeynest in de bevoorrechte positie dat ze de politieke bewustwording van jongeren van nabij mee kan maken. Samen met de jongeren die ze “onder haar hoede” heeft, trok ze recent naar de nationale betoging in Brussel. Zij voor de zoveelste manifestatie, de jongeren vaak voor de eerste keer.

Burgerschap is meer dan onze portemonnee, zegt Jan Mertens in zijn column van deze maand. Misschien is het wel tijd om een beetje dankbaarder te zijn voor de publieke diensten die we samen organiseren. Ze zijn immers niet vanzelfsprekend.

Wie veelgebruikte woorden wikt en weegt, komt tot verrassende gesprekken en nieuwe terreinen voor actie, zegt Olivia Rutazibwa. Dan blijkt de vluchtelingencrisis geen crisis, maar de norm, een dagelijkse normaliteit die mensen systematisch naar de onderkant van de samenleving drijft, en daar houdt. Binnen en buiten Europa. Idem met racisme. En ...

Arme Theo Francken. De man tweet. Krakkemikkig en met voorspelbaar gevolg. Wie om welvoeglijkheid geeft, is geschoffeerd. Wie zich getroost weet door balorige onzin, weet zich gesterkt. Over Franckens drijfveren kan gespeculeerd worden. Wil hij de leider bijstaan in diens pogingen om de “rechterflank” af te dekken, nu die flank stilaan ...

De zwakste in de samenleving dient volgens columnist Bleri Lleshi altijd als zondebok. ‘In tijden van crisis worden zwakkere groepen door politici nog sterker dan anders tegen elkaar uitgespeeld in een ware race to the bottom.’

Bie Vancraeynest viel en bezeerde haar knie. Vastgekluisterd aan haar sofa keek ze naar de berichtgeving over de vluchtelingencrisis. Haar perspectief op de crisis veranderde. 'Wat met zij die onderuit gaan, en niet onmiddellijk overeind krabbelen?'

Waarschijnlijk zouden velen het handig vinden om met rust gelaten te worden door de grote wereld. Onbegrijpelijk is dat niet. Maar wie graag wat meer rust zou willen, zal zich volgens columnist Jan Mertens toch moeten bezighouden met de vraag hoe rechtvaardig die grote wereld is.

Een maand geleden ontvingen de uitbaters van een Antwerpse videozaak een brief. Ze werden imagoverlagend verklaard en moesten een boete betalen. ‘Dat is niet minder dan een open deur voor discriminatie en geeft ons een vreselijk ondemocratische boodschap', zegt Orlando Verde in zijn maandelijkse column.

“Crisis”. Er gaat geen nieuwsuitzending voorbij of het woord wordt in de mond genomen. Ben Caudron had zich voorgenomen niets over de vluchtelingencrisis te schrijven maar het is bij een voornemen gebleven. Wat bedoelen we met “crisis”?

Deze drie Brusselse woorden schoten door het hoofd van columnist Geert Van Istendael toen hij de kleine Aylan zag liggen op de waterlijn. ‘Broekje omhoog. Voetjes in het zand. Gezichtje in zee. Drie jaar en al zo dood.’

Catherine Vuylsteke was in deze column van plan om over Syrië te schrijven, maar het moest heel onverwacht ergens anders heen. Naar een zomerse late ochtend in Haarlem, en naar een man die niet meer is maar erg zal worden gemist. RIP, Joost Zwagerman (52).